Linda Grant || The Dark Circle

Bailey’s Short List 2017

The Dark Circle begint dynamisch: Grant introduceert tweeling Lenny en Miriam, twee levenslustige edoch lichtelijk ordi inwoners van Londen, van Joodse afkomst. Vlak na WO2 pakken zij enthousiast hun leven weer op. De toevallige ontdekking van TBC gooit behoorlijk roet in het eten. Lenny en Miriam moeten de stad verlaten en vertrekken naar een sanatorium in Kent. Ooit gestart als een privékliniek, met dank aan de net geïntroduceerde gratis ziekenzorg nu ook een plek waar de minder-bedeelden, die voor die tijd buiten het zicht van de maatschappij thuis doodgingen, recht op genezing hebben.

The Dark Circle is niet alleen een schets van Lenny en Miriam, de roman schetst ook de wijze waarop in de jaren 40 en 50 TBC werd genezen én de ontmoeting tussen de gevestigde orde en de bravouretypetjes die zich een weg de maatschappij in banen. Lenny en Miriam veroorzaken al een schok in het sanatorium, de komst van Yankee Pretzki zet de tent helemaal op zijn kop. Het regime dat patiënten vooral onmondig houdt, omdat ze op die manier lijdzaam hun – in onze ogen vaak krankjorum – behandeling ondergaan begint te wankelen. De komst van een nieuw medicijn, dat eindelijk echt tot genezing leidt, is het begin van het einde van het sanatorium.

The Dark Circle begint dynamisch, neemt dan het tempo van het sanatorium over en verzandt in het laatste deel. Dan verhaalt Grant hoe het Lenny en Miriam vergaan is nadat ze het sanatorium verlaten hebben. Dat deel lijkt op een toetje waarvan je spijt hebt dat je het hebt genomen omdat het gewoon niet lekker genoeg is. Voor mij is dit laatste deel overbodig, het voegt eigenlijk weinig toe aan de roman. Het is dan al duidelijk dat TBC-patiënten in het verleden bepaald niet fijntjes behandeld werden, het is ook duidelijk dat de gevestigde maatschappij aan het kantelen geslagen is. De concrete bewijslast daarvan werkt averechts.

The Dark Circle is een aardige roman. Ik vind het jammer dat Grant de dynamiek uit het begin niet vast kan houden. Toen spatte de woorden van de pagina’s af, daarna werden ze gemiddeld. Iets wat je van Lenny en Miriam met de beste wil ter wereld niet kan zeggen.