Het gaat natuurlijk om de mensen in het huis van de familie Turner, een grote familie met dertien kinderen in Detroit. Die kinderen zijn inmiddels uitgevlogen en wonen al lang niet meer thuis, moeder Turner heeft haar intrek genomen bij oudste zoon in verband met ziekte. De vraag 'wat gaan we doen met het huis?' combineert Flournoy behendig met een crisis bij oudste zoon en jongste dochter en de algehele malaise in Detroit.
Het huis dat ooit in een prima buurt stond (weliswaar met de nadruk op afro-amerikaanse bewoners) staat met dank aan de bankencrisis financieel onderwater in een verlopen buurt met een hoog gehalte aan criminaliteit en druggebruik. De trots van de oorspronkelijke huiseigenaren die ooit uit het diepe zuiden van Amerika naar Detroit trokken op zoek naar een baan – en daar ook in slaagden – is ver te zoeken. Het huis van de familie Turner staat daarmee synoniem voor het verval van grote steden met traditionele industrie.
Flournoy concentreert haar verhaal rond drie kinderen en de start van de relatie tussen hun ouders. Ze laat zo zien hoe afro-amerikanen zich een plek veroveren in de maatschappij, de een succesvoller dan de ander. De problemen die ze ondervinden hebben gedeeltelijk te maken met huidskleur en afkomst, gedeeltelijk met karakter. De oudste is een perfectionist die vindt dat alle jongere broers en zussen naar hem moeten luisteren, jongste zus blijkt verslavingsgevoelig, haar oudere broer een opportunist. Flournoy laat vooral mooi zien hoe elk kind zijn of haar rol in het gezin speelt zonder dit echt in de gaten te hebben. En hoe zij soms in reactie op hun familieleden beslissingen nemen waar ze later hartgrondig spijt van krijgen.
The Turner House wordt nergens echt scherp of hard. De roman deed mij sterk denken aan zo'n typische Amerikaanse serie over een gezin. Ups en downs passeren de revue maar altijd een beetje soft-focus. Zo'n serie waar je in lekker makkelijke kleding voorzien van een warme kop thee weggedoken onder een warm dekentje op de bank naar kijkt en bij jezelf denkt 'he lekker'. Niets mis mee hoor! Ik heb de roman juist daardoor met veel plezier gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten