woensdag 7 mei 2014
Ruth Ozeki || A Tale for the Time being
Ik heb een lichtelijk probleem met A Tale for the Time Being. Hoofdstukken lang heb ik meegelezen met Nao en Ruth en tegen het einde van A Tale wordt het boek opeens magisch-realistisch of nog erger, quantum-mechanisch. Niet dat ik een bezwaar heb tegen magisch-realistische romans en natuurlijk is Schrödingers kat een mooi experiment maar hier lijkt het met de haren erbij gesleept en daar baal ik stevig van. Ik heb genoten van de wijze waarop Ozeki het dagboek van Nao en haar oudoom Haruki vervlecht in het leven van Ruth. Zij vindt aan de kust van een afgelegen Canadees eiland een zak met daarin brieven, een oud horloge en twee dagboeken. Zij vermoedt dat deze na de tsunami door de stroom is meegevoerd. Ruth leest het dagboek van Nao en gaat zich met de dag meer zorgen maken of zij de tsunami heeft overleefd. Haar speurtocht naar Nao wordt al snel een belangrijke dagtaak, die de plaats inneemt van het schrijven aan haar eigen boek. Terwijl Nao vertelt over de gruwelijke pesterijen op haar school, haar suïcidale vader en haar overgrootmoeder Jiko, een zen-boedhistische monnik en al vertellende een mooi contrast schept tussen het harde leven in Tokio en de rust in Jiko's tempel, zoekt Ruth op haar eiland naar de zin van haar bestaan en verlangt ze diep in haar hart terug naar New York. En dan transformeert Ruth in een droom in de redder van Nao's vader en daarmee Nao, verdwijnen en verschijnen er pagina's van het dagboek en eindigt A Tale met een verhandeling over Schrödinger en zijn kat. Oeps, dat had voor mij niet gehoeven. Ik vond juist de subtiele manier waarop twee levens werden verbonden mooi en daarop wordt een geforceerde kunstgreep losgelaten. Doodzonde. Desondanks: lezen, Nao vertelt te mooi en sla desnoods Schrödinger maar over.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik moet bekennen dat ik aanvankelijk ook niet wist wat ik met die quantummechanica aan moest, totdat ik tijdens het schrijven over het boek een kleine doorbraakje had. Mijn theorietje was destijds als volgt (citaat uit mijn bespreking):
BeantwoordenVerwijderen"Origineel genoeg gaat het ook over de wederzijdse beïnvloeding van schrijver en lezer - en dat is waar de quantummechanica onverwacht haar intrede doet, zij het op lichtvoetige wijze. Dat boeken een grote invloed uit kunnen oefenen op hun lezers weten we allemaal, maar hoe zit het met de omgekeerde relatie? Kan een lezer de uitkomst van een boek beïnvloeden? Aan het eind van de roman speelt Ozeki een ingenieus spelletje met de lezer op dit thema. Je moet de gebeurtenissen tijdens die episode volgens mij niet al te letterlijk nemen, maar zien als een speelse aanleiding voor een diepere verkenning van de relatie schrijver en lezer, in de zin van meervoudige verhaaleindes en onzekerheid over hoe een verhaal afloopt. Zoals het personage Ruth zegt: "I’d much rather know, but then again, not-knowing keeps all the possibilities open. It keeps all the worlds alive."
Misschien is deze interpretatie wel onzin, maar voor mij brak er ineens een heel nieuw inzicht in het boek door waardoor de leeservaring weer verrijkt werd.