Emily Fridlund || History of Wolves

Shortlist Man Booker 2017

Ik verklap iets over de inhoud

Ik merkte dat het me moeite kostte om deze blog te schrijven, omdat ik zo graag positief wilde zijn, deze roman is tenslotte genomineerd voor de Man Booker Prize , maar tegelijkertijd in mijn oordeel niet verder kwam dan ‘aardige roman, schrijver met potentie maar zeker geen meesterwerk. Daarvoor probeert Fridlund in het aantal pagina’s dat ze gebruikt teveel aan elkaar te knopen. Drie verhaallijnen blijkt gewoon teveel. Zeker omdat ze tegen het einde van de roman de hoofdpersoon twee vragen laat stellen die de kern van de roman vormen: wat is het verschil tussen wat je denkt en wat je uiteindelijk doet én wat is het verschil tussen wat je wil geloven en wat je doet?

Hoofdpersoon Madeline is een eenling; karakter en opvoeding hebben ervoor gezorgd dat zij voortdurend op een afstand blijft. Ze heeft nauwelijks vrienden en staat weinig mensen toe om nabij te komen. Ze behoort niet tot de populairste meisjes van de klas, ze lijkt er niet echt onder te lijden.
Wanneer ze een jaar of 14-15 is beïnvloeden twee gebeurtenissen haar leven: een docent wordt door een leerlinge beschuldigd van seksueel misbruik én de dood van haar buurjongetje. De moeizame relatie met haar hippie-ouders loopt overal doorheen.

Fridlund vertelt het verhaal niet vanuit het perspectief van een 14-15 jarige maar laat Madeline op latere leeftijd terugkijken op de gebeurtenissen, zichzelf en de mensen die het betrof. De afstandelijkheid die Madeline van nature heeft – ook op latere leeftijd is ze een eenling -, wordt versterkt door het verhaal van de puber te laten vertellen door de volwassene met meer inzicht, meer ervaring. De hoge mate van rede benadeelt de grote impact van Madeline's eenzaamheid op haar leven.

Fridlund verbindt het seksueel misbruik van haar klasgenote met het overlijden door religieus-georiënteerde lichamelijke verwaarlozing van haar 4-jarige buurjongetje. In eerste instantie blijkt er geen verband tussen de twee verhaallijnen, pas tegen het einde van de roman laat Fridlund Madeline de uitspraak doen over het verschil tussen denken, doen en geloven. Beide verhaallijnen zijn exponenten van die uitspraak.  Het probleem dat ik heb met de twee verhaallijnen is dat ik met name de handelingen van Madeline om haar klasgenote te steunen te weinig aannemelijk vindt. Dat zij - als pubertje - niet kan opboksen tegen de ouders van Paul, juist, volledig logisch en passend. De wijze waarop ze haar klasgenote probeert te helpen, bevreemdt. Haar gedrag is gewoon te volwassen en wordt wellicht teveel gekleurd door de volwassen verteller; of - en dat kan natuurlijk ook - ik snap echt niets van pubers.

Fridlund schrijft mooi, ze formuleert prachtig, ze heeft haar verhaal knap gestructureerd. De in mijn ogen te gezochte koppeling tussen de twee verhaallijnen maakt wat mij betreft dat een History of Wolves te gekunsteld en daardoor te weinig overtuigend wordt. Dat Madeline altijd op afstand blijft en nooit een knuffelbare puber wordt, helpt niet echt. Juist haar eenzaamheid had het verhaal kunnen versterken, dat is helaas niet gelukt.