Om heel eerlijk te zijn, ik had dit jaar geen overduidelijke favoriet. Geen enkele roman sprong er wat mij betreft in positieve (overigens ook niet in negatieve) zin uit. In voorgaande jaren zaten er romans tussen die ik met een diepe zucht van voldoening dichtsloeg of met groeiende tegenzin las, dit jaar bleef ik bij wat lauw over de gehele shortlist. Auster en Saunders verveelden me met teveel feitjes, Frydlund en Mozley kwamen dichtbij maar slaagden er niet in wat mankementjes weg te werken, Hamid strandde op een bepaald moment in verslaglegging en Smith verwerkte haar frustratie over de huidige maatschappij (lees: Brexit) te geforceerd. Toch is zij wat mij betreft degene die de prijs dinsdag (eindelijk) mag ontvangen.
Autumn kent twee elementen die de roman wat mij betreft onderscheiden van de competitie: in de eerste plaats de lef van Smith om poëtische, af en toe bijna psychedelische teksten aan haar roman toe te voegen. Smith laat weer zien dat zij niet maalt om traditionele vormen en structuren. Daarnaast maakt haar roman me nieuwsgierig naar het vervolg waarvan we natuurlijk weten dat het eraan komt. Wat gaan Winter, Spring en Summer toevoegen, gaat ze ons opnieuw verrassen en zo ja, hoe? Ik hoop dat Ali Smith, op 17 oktober de Man Booker Prize in ontvangst mag nemen. Niet persé voor deze roman maar omdat zij als geen ander vorm vernieuwt en ter discussie stelt wat een roman nu eigenlijk is. Ik ga voor haar duimen.
En toch heb je doorgezet, misschien in de hoop op dat ene pareltje... jammer dat die er niet bij zat. Wat ga je nu lezen?
BeantwoordenVerwijderen