Eowyn Ivey || The Bright Edge of the World

Ik moet iets bekennen: één van de redenen dat ik al lezende beelden van Alaska zo goed voor ogen had, is dat ik één van de vele kijkers van Alaskan Bush People ben. Het feit dat mensen ergens gaan wonen op zoek naar ontberingen ontgaat mij ten ene male, ik kijk er echter graag naar. Dat de plek waar zij wonen, Alaska, waanzinnig mooi is, helpt natuurlijk ook mee.

The Bright Edge heeft meerdere verhaallijnen: Officier Alan Forrester gaat in de 19e eeuw op zoek naar de oorsprong van de rivier Wolverine, zijn echtgenote Sophie die zich in de tussentijd ontwikkelt tot een begenadigd fotografe én de correspondentie tussen ver familielid Walter en de curator van het museum in Alpine, Joshua. En door dit alles loopt als een rode draad het woeste landschap van Alaska en het bijgeloof van de oorspronkelijke bewoners.

In haar roman verweeft Ivey deze verhaallijnen tot één geheel. Sophie die thuis wacht op nieuws van haar echtgenoot en ondertussen te maken krijgt met de nodige vooroordelen (een vrouw die fotografeert en haar eigen foto’s ontwikkelt? Het moet niet gekker worden). Alan die worstelt met het onherbergzame landschap, honger en ziekte op zoek naar een nieuwe route, zoals hij zich heel goed bewust is, het begin van de kolonisatie van dat deel van Alaska. En, niet onbelangrijk de introductie van ziektes en drank onder de oorspronkelijke bewoners. Joshua en Walter ontwikkelen al schrijvende hun eigen beelden over wat zich afspeelde in het verleden maar laten ook steeds meer los over hun eigen levens.

De structuur van de roman speelt een belangrijke rol. Deze is namelijk voor een belangrijk deel samengesteld uit de dagboeken van Alan en Sophie en de briefwisseling tussen Joshua en Walter. De nadruk ligt minder op de vraag ‘gaan Alan en zijn mannen het redden?’, omdat door de briefwisseling al duidelijk is dat Walter’s oudoom succesvol teruggekeerd is. De relatie tussen de drie soldaten, hum omgeving en de mensen die ze tegenkomen. Uit de dagboeken blijkt bovendien dat Alan zaken verzwegen heeft voor de legerleiding: de mysterieuze shaman, de ‘ganzenvrouwen’, de vondst van een pasgeborene die het kind lijkt te zijn van een boom. Zaken die Joshua en Walter zouden kunnen verklaren uit honger en ziekte, maar waarvan zij beide voelen dat er meer is dan alleen die nuchtere verklaring.

Ivey heeft een vlot geschreven roman opgeleverd die op knappe wijze de verhaallijnen verweeft. Haar liefde voor Alaska, het prachtige edoch onherbergzame land met (in de zomerperiode) overweldigend licht waar zij is opgegroeid, klinkt door alles heen. Het verwijt dat de zoektochten naar de rijkdommen van haar land ten koste zijn gegaan van de mensen die er woonden is subtiel maar onmiskenbaar.