Sally Rooney || Conversations with Friends

Conversations with Friends schijnt een enorme hype te zijn geweest in Groot Brittannië. Ik moet bekennen dat ik niet helemaal snap waarom. Ik was niet zo onder de indruk van het verhaal over twee vriendinnen en hun gecompliceerde relatie met een getrouwd stel.

Het feit dat een van beide vriendinnen nogal passief is, speelt misschien een rol. Ik heb het niet zo op met passieve heldinnen. Madame Bovary of Anna Karenina konden nooit op mijn sympathie rekenen, ik had meer op met dames als Elizabeth Bennet die het heft wat meer in eigen handen namen. Vriendin Bobby is pittiger en eigengereider maar komt minder uit de verf omdat de hele roman vanuit het perspectief van Frances verteld wordt. En zij blijkt enigszins blind voor het ware karakter van haar beste vriendin.

Dingen overkomen Frances, ze is bovendien meer dan onderkoeld over haar enorme schrijftalent: ‘ze schrijft maar wat’ terwijl ze in feite hoge ogen gooit voor haar gedichten en haar eerste korte verhaal meteen gepubliceerd wordt. Ambitie vindt ze echter een vies woord.

Frances rolt in een relatie met Bobby, ze rolt in een relatie met getrouwde acteur Nick. Bobby versiert ondertussen zijn echtgenote Melissa. Een ingewikkelde vier-persoonsrelatie dus. Rooney verstrekt gelukkig genoeg achtergrondinformatie over deze mensen om ze geloofwaardig te maken. Billy's ouders hebben een vechthuwelijk en staan op het punt van scheiden, Frances' vader is een alcoholist die zich langzaam maar zeker dood drinkt, Nick heeft gefaald in de ogen van zijn ambitieuze ouders, Melissa lijdt onder de depressies van Nick.

Afgezien van het feit dat Frances bepaald passief is, ze heeft ook de neiging om de mensen van wie ze houdt te idealiseren. Dus is Bobby in haar hoofd unieker en rebelser dan in het echt, Nick een ware romantische held en niet de acteur die worstelt met zijn carrière en depressie.

Genoeg elementen om een krachtige roman te maken, Rooney is er echter in geslaagd mij niet voldoende te boeien. Ik dacht eerst dat het misschien kwam omdat Billy en Frances zo jong zijn (begin 20) en ik misschien de klik met hun generatie mis. Ik vermoed dat mijn probleem met de roman toch echt zit in de persoon Frances. Ik vrees dat haar passiviteit niets met leeftijd te maken heeft maar in haar genen zit.

Conclusie: houd je van romans met passieve heldinnen? Heb je genoten van Madame Bovary of Anna Karenina, dan zou het best kunnen dat jij volledig snapt waarom deze roman een hype geweest. Deel je mijn afkeer voor dit type heldin dan is dit waarschijnlijk niet de roman voor jou.