R, ik en hun pasgeboren zoontje Z slaan op de vlucht voor de overstroming. In eerste instantie wijken ze uit naar de ouders van R, noodgedwongen kunnen ze ook daar niet blijven. Wat volgt is een wereld van vluchten, opvangkampen, scheiding, ontsnapping en hoop.
Ik ontpopt zich in de roman tot een oermoeder. Het welzijn van Z gaat voor alles. Haar relatie met R wordt ondergeschikt aan die met haar zoon, hoewel het ook aan alle kanten duidelijk is dat ze niet zonder R kan en wil. Haar hulpeloze kind gaat echter voor.
Hoewel de roman speelt in de toekomst is die toekomst slechts de aanleiding voor een roman over de kracht van relaties, de onbreekbare band tussen mensen. Ik sluit zich aan bij andere moeders, ze sluit deals met hen om in de barre omstandigheden te kunnen overleven. The End We Start From laat zien dat in extreme omstandigheden mensen op elkaar kunnen vertrouwen, de roman hint ook op de andere kant: rellen, bewuste wreedheden, wantrouwen. Hunter verbloemt niets.
Hunter heeft weinig woorden om een wereld vol angst en chaos neer te zetten of de liefde tussen moeder en kind. Zij overtuigt juist door de beperktheid van haar tekst. Geen woord is overbodig, geen woord doet er niet toe. Hunter heeft een kunstwerkje afgeleverd waarin uiteindelijk liefde en hoop belangrijker blijken dan de effecten van de overstroming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten