Margaret Drabble || The Dark Flood Rises

Het merendeel van de mensen die Drabble in haar roman opvoert is bejaard, met pensioen; soms nog vief en vitaal, soms ziek of krakkemikkig. De ene persoon onder de 67 die een rol van betekenis speelt, is op tragische wijze zijn geliefde kwijt geraakt. Het resultaat: een roman die voortkabbelt op de donkere stroom.

In The Dark Flood Rises schetst Drabble de levens van meerdere mensen tegen het einde van hun leven, Fran is de centrale persoon die iedereen verbindt. Ondanks haar leeftijd (ver in de zestig) is ze nog steeds actief op het vlak van ouderenhuisvesting, verzorgt ze haar ziekelijke ex en heeft ze een druk sociaal leven. Met haar kinderen heeft ze sporadisch contact, vooral via sms-jes. Via Fran ontmoet de lezer een verscheidenheid aan senioren en daarmee een verscheidenheid aan manieren om de oude dag op te vullen.

Dat wil zeggen, de mogelijkheden die je hebt om je oude dag op te vullen indien je kapitaalkrachtig genoeg bent om dat op de in The Dark Flood Rises beschreven wijze te kunnen doen. De woning op de Canarische Eilanden, het appartement in het luxe seniorencomplex, de privé-verpleegster, het is niet iedereen gegeven. De andere kant komt vooral naar boven wanneer Fran 'normale' tehuizen voor ouderen bezoekt.

Omdat het merendeel van Fran's vrienden en vrienden van ooit een goede opleiding heeft genoten gevolgd door een dito baan, praten zij niet over koetjes en kalfjes. Conversaties en gedachtegangen zijn doorspekt met verwijzingen naar (vaak obscure) schrijvers, schilders en kunstenaars. Het zou kunnen dat Drabble de vele weetjes en feitjes opvoert om te laten zien dat het leven van de ouderen draait om onbenulligheden, om pogingen ook na de pensionering een doel in het leven te vinden. Dan is Ivor, de partner van, die alleen maar kan bogen op (ooit) een mooi uiterlijk en gedienstigheid aan zijn oudere partner, wel zo verfrissend. Het effect van alle kennis op mij is verveling.

Drabble biedt een realistisch beeld van de oudere dag van een bepaald deel van de bevolking. Ik schat in dat haar schetsen van haar personages behoorlijk raak getroffen zijn. Of zij daarmee een roman geschreven heeft die mij heeft geraakt, nou nee. Daarvoor raakt ze te weinig aan de ware aard van haar personages, ze blijft bij vrij oppervlakkige beschrijvingen van hun levens. Daarmee toont ze weliswaar de oppervlakkigheid van en de verveling in het leven van haar hoofdpersonen aan, het zorgt er niet voor dat de roman van begin tot einde boeit. The Dark Flood Rises kabbelt rustig voort.