Joanna Cannon ||Three Things About Elsie

Longlist

Hoofdpersoon Florence is 84, een pittige oud dame maar helaas dementerend. Cannon neemt ons mee in haar angsten, her twijfel, her verdriet dat zij verandert in iemand die niet langer alleen kan leven. Cannon voegt daar een laagje mysterie aan toe in de vorm van Ronnie Butler ook wel bekend als Gabriel Byrne. Hij is een oude bekende van Florence en beste vriendin Elsie die opeens weer opduikt.

Florence heeft een appartementje in een verzorgingstehuis. Haar dementie wordt erger, de leiding van het huis dreigt met overplaatsing naar een verpleegkliniek, her grootste nachtmerrie. Wanneer Gabriel Byrne in het huis komt wonen, is Florence ervan overtuigd dat hij niet Byrne is maar Ronnie Butler. Klein probleempje: Butler is decennia geleden verdronken. Florence is ervan overtuigd dat Byrne/Butler haar pest, haar treitert door dingen in haar kamer te verplaatsen. Vrienden Elsie en Jack maken zich grote zorgen om de gemoedstoestand van Florence, zij vrezen dat de overplaatsing niet vermeden kan worden.

De roman begint met Florence die op de vloer ligt, ze is gevallen en kan niet meer overeind komen. Pas tegen het einde van de roman weten we of hulp op tijd komt. De val voegt een laag toe aan de roman. De gemiddelde lezer zal begrijpen dat Florence de gang wacht naar ziekenhuis, revalidatie en wat er daarna nog mogelijk is.

Hoewel het mysterie rondom Byrne/Butler best aardig is, maakt het niet de roman. Byrne/Butler is de catalysator waardoor steeds meer dingen uit het verleden van Florence en Elsie onthuld worden. We keren terug naar hun jeugd, de gebeurtenissen die hun levens bepaald hebben. Byrne/Burne is de slagroom die het net wat smakelijker maakt, meer niet. Florence’s leven wordt stap voor stap ontrafeld, het grote, ontroerende, geheim uit haar leven wordt op het allerlaatst onthuld. 

Cannon schrijft prachtig over het proces dat in het hoofd van Florence plaats vindt. Ze is poëtisch, filosofisch en tegelijkertijd nuchter. Ze raakt met akelige precisie het proces van verandering dat plaatsvindt, de angst die daarmee gepaard gaat, het gevoel alle controle over je eigen leven te verliezen. Cannon kon niet weten, dat de roman mij ook persoonlijk zou raken. Net voordat ik ermee begon, was ook mijn moeder gevallen en met een gebroken heup op een revalidatieafdeling belandt. Het verdriet over niet meer terug kunnen naar haar eigen huis, de angst om haar zelfstandigheid kwijt te raken, Cannon verwoordt de twijfels van mijn moeder mooi. Ik had haar graag de ‘vier Annies’ aangereikt als extraatje. Ik moet mijn moeder inmiddels losweken van drie andere Annies met wie ze elke dag lief en leed deelt.