Laurie Frankel heeft een roman geschreven die niet over haar eigen transgender kind gaat maar over een denkbeeldig transgender kind. This Is How It Always is, is geen literair meesterwerk. Een krantenartikel in NRC enige tijd geleden over een transgender die niet naar het toilet van keuze mocht op haar middelbare school laat de urgentie van het onderwerp zien.
Rosie en Penn zijn de trotse ouders van vier jongens; hun jongste geeft al op prille leeftijd de voorkeur aan meisje zijn. Zijn ouders, nadat ze over hun eerste twijfel heen zijn, gaan mee in zijn wensen: Claude wordt Poppy. Een verhuizing naar Seattle, een stad waar men klaarblijkelijk minder snel een oordeel klaar heeft, maakt het mogelijk dat Poppy voor de buitenwereld een meisje is. Bij aankomst nemen Rosie en Penn instinctief het besluit om niet te vermelden dat zij eigenlijk een jongetje is. Dat besluit komt enkele jaren later keihard terug.
Het is vanaf het begin duidelijk dat de roman over dit transgender kind is geschreven door iemand die emotioneel betrokken is bij het onderwerp. De liefhebbende manier waarop de transformatie van Claude naar Poppy wordt beschreven, de liefde van de ouders voor dit kind die van de pagina’s afdruipt, de ondertoon van moreel oordeel die onder alles voelbaar is: ‘waarom is het zo moeilijk te accepteren dat dit kind wil dat we het accepteren zoals het is’.
Het is ook duidelijk dat Frankel een gedegen maar bepaald niet briljant schrijver is. Haar stijl is te eenvoudig, ze roept te vaak ‘als we maar naar onze oudste geluisterd hadden, dan was ‘dit’ nooit gebeurd, als ze hadden geweten wat er nog ging gebeuren …’. Wanneer Poppy en Rosie voor het werk van de laatste naar een kliniek in Thailand gaan (Rosie is een Eerste Hulp-arts die om haar kind huisarts is geworden), verandert Frankel in een bevlogen pleitbezorger van hulp voor de arme bevolking. De lezer krijgt een lange lijst met alles wat mis kan gaan in de kliniek bij gebrek aan; alleen het nummer om geld te doneren ontbrak.
In Thailand ontmoeten Rosie en Poppie K, een ‘Kathoey’ voor wie het transgender zijn een feit is. Zij helpt Rosie de volgende stap in acceptatie te zetten. Poppy vindt innerlijke vrede door een Boedhist te worden en omdat ze volledig geaccepteerd wordt door de kinderen aan wie ze Engelse les geeft (ze is overigens nog maar 10 jaar op dat moment); op de achtergrond hoor je de violen spelen.
This Is How It Always Is kan mensen leren helpen accepteren dat voor sommige mensen geslacht geen vanzelfsprekendheid is. Om die reden moeten de roman en de auteur gekoesterd worden. Een literair meesterwerk is het echter niet. Het feit dat ik de filmversie al voor me zie, een warme stem die aan het begin uitspreekt dat na de nodige ontberingen alles goed zal komen’, helpt niet echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten