Sunja valt wanneer ze een jaar of 16 is voor de charmes van Hansu, een rijke Koreaan die in Japan woont. Hij verleidt haar en biedt haar aan om haar te onderhouden wanneer zij zwanger is. Ze weigert en trouwt in plaats daarvan met Isak, een predikant die tijdelijk in het logement van haar en haar moeder woont. Samen vertrekken ze naar Japan. Ze trekken in bij Isak’s broer en schoonzus en starten hun leven daar. Zoon Noa krijgt later een broertje, Mozasu.
Min Jin Lee geeft haar familiesaga een dubbele lading: Pachinko is net zo zeer een roman over Sunja en haar familie als de roman over Koreanen in Japan. De twee zijn niet van elkaar te scheiden. Het leven van Sunja en de haren verloopt voor een belangrijk deel zoals het loopt, omdat zij als Koreanen in Japan wonen. Een land dat neerkijkt op de buren en Koreanen stelselmatig discrimineert, geld of niet. Tot ver in de 21e eeuw: Noa verloochent dat hij Koreaans is, Mozasu heeft geleerd te leven met de beperkingen van zijn afkomst. Hij heeft er paradoxaal veel geld mee verdiend, zijn zoon komt absoluut helemaal niets tekort. Behalve de achting van Japanners dan.
Pachinko als familiesaga is aardig en vlot geschreven. Pachinko als een milde aanklacht op de behandeling van Koreanen in Japan verraste. Dat had wat mij betreft echter voor een belangrijk deel te maken met de onbekendheid met Korea. Mijn kennis beperkt zich tot wat de gemiddelde Nederlander waarschijnlijk weet: Zuid, sterk economisch met sterke tradities en lekker eten; Noord, communistische dictatuur met andere, opgelegde, tradities en geen tot weinig eten. Dat Koreanen in Japan woonden en daar consequent met de nek aangekeken werden, wist ik niet.
Pachinko is goed geschreven en boeit. Het is zeker geen meesterwerk, daarvoor valt Min Jin Lee net wat te vaak in herhaling en houdt ze de aandacht onvoldoende vast. Mijn interesse voor Korea en de Koreanen is door Pachinko wel gewekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten