Grace, Lia en Sky zijn de drie dochters van ‘moeder’ en King. Zij hebben zich teruggetrokken op een eiland om de vergiftigde atmosfeer van de beschaafde wereld te ontvluchten. Omdat de twee oudste dochters, die deze wereld niet kennen, het verhaal vertellen, ontbreken allerlei details. Mackintosh zaait zo verwarring over wat er precies speelt: is er een ramp gebeurd waardoor mannen zo agressief geworden zijn dat alle vrouwen in angst leven? Of is het misschien mogelijk dat King en moeder niet helemaal van deze wereld zijn?
De beschrijving van het leven dat Grace, Lia en Sky leiden lijkt daar wel op te wijzen. De meisjes moeten behandelingen ondergaan om hen gezond te houden die tegen mishandeling aan zitten. Grace blijkt bovendien zwanger, met maar één mogelijke vader in de buurt. Wanneer King verdwijnt en enkele weken later drie mannen op het eiland verschijnen ontsporen de gebeurtenissen. Grace en Lia gaan verschillend om met de komst van de mannen, hun relatie lijkt niet bestand tegen hun verergerende omstandigheden.
In eerste instantie was ik enthousiast over The Water Cure. Mackintosh zette een wat dromerige sfeer neer die goed werkte. De verwarring over wat er nu precies aan de hand was, voegde een wat lugubere ondertoon toe. Op een of andere manier merkte ik dat ik halverwege de roman wat afhaakte. De onbenoemde dreiging krijgt dan de fysieke vorm van James, Llew en Gwyl en wordt daardoor ‘normaler’. Natuurlijk valt een naïef, onwetend meisje als Lia voor de charmes van Llew, natuurlijk maakt hij alleen misbruik van de omstandigheden.
Tegen het einde van de roman zijn de drie dochters uit een droom geholpen en besluiten ze dat het tijd is om het heft in eigen handen te nemen. Ook hiervoor geldt, net niet verrassend genoeg.
Mackintosh schrijft mooi, ik heb me ook best vermaakt met The Water Cure maar het is jammer dat de roman het hoge niveau van het begin niet heeft vastgehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten