Liane Moriarty || Nine Perfect Strangers

Voordat ik echt start met de verantwoorde, zware Booker Prize literatuur heb ik mijzelf een uitstapje gegund naar Nine Perfect Strangers. Niet bepaald literatuur met een hoofdletter L maar wel met een diepere betekenis en een serieuze ietwat vileine ondertoon.

Moriarty neemt ons mee naar de Australische outback, naar een resort. Negen mensen zijn er naar afgereisd en kijken uit naar een levensveranderende ervaring. Ze kunnen niet bevroeden dat dit maar al te waar is. In tegenstelling tot wat ze dachten en hoopten krijgen ze niet de kans *om lekker te relaxen en te genieten van de rust, ze worden onderworpen aan steeds vreemder wordende behandelingen (die ik natuurlijk niet zal verklappen). Door die behandeling behoorlijk te overdrijven duwt Moriarty ons op redelijk ongedwongen wijze met de neus op het feit dat wij Westerlingen zo af en toe wel rare dingen doen om aan onze dagelijkse realiteit te ontsnappen. En er nog voor betalen ook.

De hoofdpersonen in Nine Perfect Strangers zijn lekker dik aangezette wandelende clichés. Ze doen keurig wat wij van hun typetje verwachten en ondertussen schuurt het wat. Je kunt wel hooghartig denken ‘wat ze nu toch accepteren’ maar het is maar de vraag wat wij zelf in hun omstandigheden zouden doen. Het scheelt dat ze allemaal, zelfs de hysterische eigenaresse van de resort, wat puntjes hebben waardoor je ze toch eigenlijk wel graag mag. Ze lijken nu eenmaal net op ons

Gelukkig is Moriarty bepaald geen brave schrijfster, haar scherpheid voegt altijd net een rauw randje toe aan wat ze schrijft. Haar vileine woorden en gedachten maken dat haar romans, ook deze, niet ten ondergaan in de grote karakterloze massa. Moriarty is gelukkig niet van de zoetsappigheid.

Ik vind de wijze waarop Moriarty een heldere boodschap kan toevoegen aan een vlot geschreven amusante roman geweldig. In Big Little Lies kwamen mishandeling en vrouwelijke kracht netjes bij elkaar, in deze roman is het de boodschap dat we ervoor moeten waken dat we niet teveel van onszelf afdrijven. Dan kan het wel eens heel erg misgaan.

Moriarty zal niet snel de Booker of de Women’s Prize winnen. Dat doet niet af aan het feit dat ze pittige romans levert die een serieuze boodschap met een ietwat vileine glimlach brengen. En die bovendien een uitstekende basis blijken voor geweldige tv-series.