Booker Prize Longlist 2019
Ik wist niet precies wat ik moest verwachten van Night Boat to Tangier, een roman over twee Ierse kleine criminelen die iets vaags doen in Algeciras. Ik werd verrast door een roman over verknipte vriendschap en liefde, over een leven bepaald door drugs en drugshandel, over geen oog meer hebben voor de werkelijkheid. En alweer een roman met lyrisch taalgebruik genomineerd voor de Booker.
Hoofdpersonen Charlie en Maurice zijn in Algeciras, Spanje. Ze hopen daar de verdwenen dochter van Maurice, Dilly, te vinden. Ze geloven dat ze samen met Ierse ‘travellers’ reist; ze bedreigen de ‘travellers’ die ze bij de haven ontmoeten. Het lijkt er eerst op dat ze net aangekomen zijn na een nieuwe aanwijzing, langzamerhand blijkt dat ze al geruime tijd elke dag in de haven speuren naar Dilly. Het wordt ook steeds duidelijker dat ze vooral hard blaffen maar niet meer bijten.
Terwijl ze wachten, neemt Barry ons mee in hun levensverhaal. Hij springt op en neer in de tijd en van Londen naar Spanje en Ierland om hun verhaal te vertellen. En wat is het een droevig, melancholisch verhaal. Beide mannen zijn kleine criminelen die dapper geprobeerd hebben hun slag te slaan in de drugshandel. Het grote geld dat ze verdiend hebben ging op om stommiteiten en veel drugs.
Charlie en Maurice komen allebei uit milieus die je bijna voorbereiden op een leven in de misdaad. Een leven waar zij ook uitstekend geschikt voor bleken: altijd gespannen, snel beledigd, vooral op zoek naar de grote knaller, niet bereid hard te werken voor hun inkomsten. Ze zijn geboren misdadigers. Misdadigers die niet in staat blijken om te gaan met hun persoonlijke demonen en niet weten wat ze aan moeten met hun angsten.
Beide mannen houden van dezelfde vrouw: Cynthia. De echtgenote van Maurice, de minnares van Charlie. Zij gaat eerst mee in de plannen om snel veel geld te verdienen, ze is net zo verslaafd aan drugs als haar echtgenoot, ze houdt niet eens op met gebruiken wanneer ze zwanger is. Pas later realiseert zij zich dat ze haar dochter een kans op een ander leven moet bieden. Of haar dat is gelukt laat ik aan jullie over. Laten we het erop houden dat ze uiteindelijk in Algeciras komt opdagen.
Barry is een ware woordkunstenaar. Maurice en Charlie strooien met prachtige zinnen en woorden, die wel passen bij hun aard, alsof het niets is. Tegelijkertijd laten hun conversaties zien dat ze bepaald zielig geworden zijn. Ze zijn teveel kwijt geraakt, hun vriendschap is het enige dat hun nog rest. Ze zijn verdoemd om samen oud te worden. Night Boat to Tangier is tegelijkertijd grappig en in en in triest. Ondanks het feit dat Charlie en Maurice bepaald geen lievertjes waren, krijg je toch medelijden met ze. Hun leven slipt door hun vingers, ze zijn hulpeloos en niet in staat om hun leven weer een positieve draai te geven.
Barry neemt ons mee in de wereld van kleine drugdealers die de straten van achterbuurten onveiig maken en het type bar bezoeken dat jij en ik angstvallig vermijden. De haven in Algeciras is één en al troosteloosheid. Van de mensen die aankomen uit Tangier, degenen die er juist voor de drugs naartoe willen, van Charlie en Maurice die wanhopig op zoek zijn een meisje en een leven. Waarlijk geweldig.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten