Hoewel de moord een belangrijke rol speelt in de roman is het niet waar die om draait. Idaho gaat vooral om leren leven met pijn, verdriet en ziekte. Wade verliest in een razend tempo zijn herinneringen, Jenny moet ermee leren leven en Ann realiseert zich maar al te goed dat zij voor Wade de herinnering aan zijn dochters June en May levend moet houden. Elke keer dat hij iets vergeet, voelt zij de verantwoordelijkheid om te onthouden.
Ruskovich vertelt haar verhaal niet lineair, zij springt door de tijd. Zij wisselt bovendien regelmatig van perspectief; dat van Ann, dat Ann die zich verplaatst in de twee jonge meisjes, dat van Jenny en celgenote Elisabeth. Door deze opbouw verstevigt zij de verhaallijn en houdt ze de aandacht van haar lezer lang vast. Desondanks was de roman gebaar geweest bij iets minder pagina’s, iets minder uitstapjes naar bijzaken. Hoofdstukken waarin we opeens vanuit het perspectief van een bloedhond kijken of waarin een vroegere leerling van Ann zijn verhaal doet leiden alleen maar af, ze voegen niets toe.
Ruskovich heeft een mooie, bijna poëtische vertelstijl die mooi past bij het verhaal en de omgeving waarin ze het plaatst: een staat met veel natuurschoon maar wel afgelegen en eenzaam. Het huis van Ann en Wade bijvoorbeeld is zo goed als onbereikbaar in de winter.
Waarom Jenny haar dochter May vermoordt, we komen er nooit achter. Het doet er ook niet toe. In Idaho draait het om wat er vervolgens gebeurt. De poging die zowel Wade als Jenny doen om hun levens weer op te pakken. Wade die contact zoekt met zijn vroegere pianolerares en verliefd op haar wordt, Jenny die zich in de gevangenis eerst jaren isoleert en dan langzaam maar zeker zich openstelt voor Elisabeth. Dochter June keert nooit terug, ook met dat verlies moeten ze leren leven.
Idaho is een mooie roman over verdriet en tegelijkertijd hoop. Ach, Ruskovich had iets beter kunnen schrappen maar dat is een klein detail.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten