Evelyn Hugo, geboren Evelyn Diaz, is een filmster. In haar gloriedagen charmeerde en shockeerde zij de wereld met haar bijna buitenaardse schoonheid en uitdagende rollen. Evelyn Hugo was de eerste filmster die een bijna realistische liefdesscene speelde in een film, tegen het einde van haar leven is zij ongenaakbaar. En dan wil ze een interview, af te nemen door de jongste bediende van een bekende glossy, Monique Grant.
Grant neemt die uitdaging natuurlijk aan, wie zou dat niet doen tenslotte, en begeeft zich naar het appartement van de diva. Daar blijkt al snel de waarheid: Hugo wil helemaal geen interview, ze wil een autobiografie. Ik zal niet verklappen welke voorwaarden zij stelt en waarom Grant akkoord gaat, het is belangrijker om aan te geven wat de opdracht doet met Grant.
Hugo neemt Grant mee in haar huwelijken. Soms gesloten omdat ze echt verliefd was op de man in kwestie, soms behoorlijk opportunistisch en, in twee gevallen, vooral bedoeld om de waarheid achter Evelyn Hugo en haar relaties te verstoppen. Grant krijgt al snel te horen wie Hugo’s enige echte liefde was, ik zal alleen verklappen dat ze met die persoon nooit getrouwd geweest is.
The Seven Husbands of Evelyn Hugo is niet interessant, omdat Jenkins Reid haar hoofdpersonen zo treffend beschrijft, zo knap hun karakterontwikkeling laat zien. Die is eerlijk gezegd nogal stereotype. The Seven Husbands blinkt ook niet uit door de opbouw: Jenkins Reid vertelt vrij chronologisch, in volgorde van de echtgenoten, het leven van Hugo. The Seven Husbands is wel interessant door de waarheid over Evelyn Hugo, die al vrij snel op tafel komt. Die waarheid biedt een andere kijk op de mens achter de actrice, op de huichelachtige en harde kant van de filmwereld.
Evelyn Hugo start haar carrière ergens in de jaren vijftig. Ze heeft haar schoonheid en haar figuur, vooral haar fabelachtige borsten, mee. Ze wordt van een brunette een blondine met zware, donkere wenkbrauwen en een magische schoonheid is geboren. Jenkins Reid onthult geen geheimen wanneer ze haar lezers meeneemt in de wijze waarop acteurs en actrices op de markt gezet werden. Inclusief onderlinge huwelijken om de marktwaarde te verhogen, waarbij de actrice op alle fronten de verliezer bleek bij een scheiding.
Na haar scheiding van echtgenoot twee belandt Hugo op een zijspoor in haar carrière. Het is haar eigen lef die ervoor zorgt dat ze weer terugkomt, en hoe. De jaren daarna speelt ze in een groot aantal films totdat ze zelf besluit dat rollen als moeders en oma’s haar niet echt liggen. Hugo blijkt net zo berekend in het plannen van haar carrière als de regisseurs en producenten. Haar andere menselijke kant laat ze alleen aan een klein clubje intimi zien. Haar zucht naar roem maakt echter dat ze het die intimi af en toe behoorlijk moeilijk maakt. Hugo ondervindt aan den lijve wat de consequenties zijn wanneer jij je carrière op een verkeerd moment voorop plaatst.
Grant luistert en leert. Het is al snel duidelijk dat ze een snelle leerlinge is. Misschien wel een beetje te snel. Grant past de technieken van Hugo wel erg voortvarend toe in haar onderhandelingen met de glossy. Het is in ieder geval duidelijk dat voor Jenkins Reid het personage Grant een parallel vormt met Hugo: twee vrouwen die moeten kiezen en vechten, voor hun carrière en hun persoonlijke leven. Ook hier geldt: Jenkins Reid blijft met Grant behoorlijk aan de oppervlakte, echte diepgang ontstaat niet.
Pas tegen het einde van de roman wordt duidelijk waarom Hugo de onervaren Grant heeft uitgekozen om haar biografie te schrijven. Om heel eerlijk te zijn: die zag ik niet aankomen. Jenkins Reid laat dan haar kunde zien. Dat ze een soepel lezende roman kan schrijven waarin je als vanzelf meegezogen wordt had ze al bewezen. The Seven Husbands is geen meesterwerk. Het is een prima roman die boven het gemiddelde uitstijgt door de onderliggende boodschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten