Patricia Lockwood || No One Is Talking About This

 

Shortlist

Ik val maar meteen met de deur in huis: veel van de finesses uit deze roman zijn mij volledig ontgaan. Hoewel ik mezelf voor mijn leeftijd nog best wel vaardig vind wanneer het om social media gaat, bleek ik nu genadeloos door de mand te vallen. Ik kon de grote lijnen volgen maar de subtiliteiten van memes en dergelijke ontgingen mij volledig. Het was maar goed dat in het tweede deel van de roman duidelijk wordt dat er ook zaken zijn die niet voor social media bedoeld zijn.

No One Is Talking About This is volledig geschreven vanuit het perspectief van een ‘influencer’. Het wordt mij nooit helemaal duidelijk waarover ze specifiek schrijft en dus mensen beïnvloedt, zo af en toe blijkt dat ze iets gepost heeft waarop druk gereageerd wordt. Vaak zinnen waarvan ik me dan afvraag ‘hoezo?”. Maar dat ligt dus aan het feit dat ik me social media op latere leeftijd heb moeten eigen maken, nietwaar.  

Wat mij wel duidelijk wordt, is dat haar leven beheerst wordt door de social media. Wat daar gezegd wordt, wat daar ‘viral’ gaat is belangrijk. Wat ook duidelijk wordt, is dat de zoektocht naar een volgend iets om ‘viral’ te krijgen een jachtig bestaan oplevert. Om heel eerlijk te zijn, ik word al moe wanneer ik het lees. Voortdurend op zoek naar een nieuwe scope, voortdurend het internet afspeuren, voortdurend bang zijn dat je iets mist. Ondanks mijn beperkte kennis van het leven van een dergelijke ‘influencer’ is het mij wel duidelijk dat de digitale wereld, het platform, het leven van de hoofdpersoon volledig beheerst. 

En dan blijkt haar nog ongeboren nichtje het Proteus Syndroom te hebben. Haar levensverwachting is minimaal. Indien zij de bevalling al overleeft, sterft ze waarschijnlijk vrij snel daarna. In de conservatieve omgeving waarin haar ouders wonen zijn abortus of opwekken van de bevalling niet aan de orde. Artsen, ouders en influencer staan machteloos en kunnen alleen maar hopen op een goede uitkomst. 

Die is er natuurlijk niet. Proteus Syndroom zorgt ervoor dat de baby geboren wordt met een ongewoon groot hoofd dat alleen maar zal groeien, met zware ademhalingsproblemen als het resultaat. Tot ieders verbazing blijft het meisje leven. Moeder en zus zijn smoorverliefd, hun leven draait vanaf de geboorte alleen nog maar om het kleine meisje. In de maanden dat zij leeft blijkt ze op hen te reageren, blijkt ze zich net als een gezonde baby te ontwikkelen. Dat hoofd blijft echter groeien en daar is niets tegen te doen.

Ja, Proteus Syndroom wordt nu ook ‘trending topic’ op ‘het platform’.  Voor onze hoofdpersoon telt echter alleen nog maar haar nichtje. En over die liefde voor een jong kind, de zorgen die haar ziekte met haar meenemen heb je het met de mensen in je naaste omgeving, niet met de hele digitale wereld. Het doet pijn dat die digitale wereld vindt dat zij kan meepraten over een klein meisje dat je moet kunnen voelen, ruiken en zien om te geloven dat ze echt is.

Zoals gezegd, de finesses van die digitale wereld ontgaan mij. De kloof tussen deze wereld en de echte wereld waarin liefde en verdriet een hoofdrol spelen wordt door Lockwood prachtig beschreven. Dat de roman duidelijk in twee delen is onderscheiden, versterkt die kloof. Digitale en echte wereld zijn strikt gescheiden. Ook de toon van beide delen verschilt. Het eerste deel is op het komische af, gejaagd en hectisch. In het tweede deel staat iedereen met beide benen stevig op de grond, stelt Lockwood echt leven en lijden voorop.  Dan gaat het toch echt om de persoonlijke contacten. 

Waar ik in het eerste deel van de roman vooral verbaasd en zoekende was, leefde ik in het tweede deel mee met het leven en lijden van baby en familie. Dat komt voor een belangrijk deel door het talent van Lockwood die wanhoop, liefde en verdriet in de juiste, tedere schrijnende, woorden beschrijft. Lockwood slaagt er prachtig in om beide werelden met elkaar te contrasteren. Ze laat zien dat we in een wereld leven waarin het digitale element eigen verdiensten heeft en niet meer weg te denken is. Ze weet de juiste woorden te vinden om ondraaglijk verdriet te schetsen. 

Proteus Syndroom is een zeldzame aandoening die voor buitensporige groei, van in dit geval de hersenen zorgt. Voor de oudere garde: The Elephant Man leed aan Proteus. In dit geval beschrijft Lockwood helaas haar eigen nichtje die niet lang na haar geboorte overleed. No One is een prachtig eerbetoon aan haar.