Bookerprize Longlist 2021
A Town Called Solace is typisch zo’n ingetogen roman waar ik dol op ben. Lawson kende ik nog niet, ik ben blij dat ik door de Booker Prize op haar spoor ben gezet. In A Town Called Solace knoopt ze vakkundig twee verhaallijnen aan elkaar die elkaar steeds meer aanvullen.
In verhaallijn één loopt puber Rose van huis weg, jongere zus Clara in de stress achterlatend met twee ouders die ternauwernood het hoofd boven water houden. Clara besluit de wacht te houden bij het raam zodat ze ogenblikkelijk ziet wanneer zus Rose weer terugkeert. Het geloof dat dit gaat gebeuren breekt langzaam maar zeker af. Het feit dat haar ouders haar leugens om bestwil vertellen maakt een en ander er niet beter op. Clara vindt alleen nog structuur in het wacht houden en het voer geven aan de kat van de buurvrouw, Elizabeth.
Die buurvrouw blijkt overleden, één van de dingen die Clara’s ouders verzwegen hebben voor haar. Clara snapt dan ook niet waarom opeens een vreemde man zijn intrek neemt in haar huis. Ze sluipt stiekem het huis in om de kat te voeren en zet alle voorwerpen die de man verplaatst weer op de juiste plek. Die man, Liam, snapt ook niet helemaal waarom Elizabeth hem het huis en veel geld heeft achtergelaten. Voor hem is ze een vage goede herinnering uit zijn jeugd. Hij is eigenlijk vast besloten het huis zo snel mogelijk te verkopen. Een nare scheiding en daaropvolgende spontaan ontslag maken dat hij niet meteen actie onderneemt en blijft hangen.
Lawson vertelt het verhaal uit drie perspectieven en niet altijd synchroon in tijd. We komen uit de monden van Clara, Elizabeth en Liam te weten wat er allemaal speelt en speelde, waarbij het perspectief van Elizabeth logischerwijs vooral ingaat op gebeurtenissen in het verleden. Door haar komen we te weten waarom Liam zo’n plek in haar hart heeft ingenomen. Liam zelf blijft voorgoed onwetend van de waarheid.
A Town Called Solace gaat vooral om de interne beslommeringen van drie mensen, waarbij Liam een soortement verbindend persoon is. Lawson beschrijft overtuigend een kind dat steeds wanhopiger en verdrietiger wordt, zich verbeten vasthoudend aan de enige structuur die ze nog in haar leven heeft, een kat. Lawson maakt het ook heel aannemelijk dat stedeling Liam niet vertrekt uit dorp Solace. Zij schetst een beeld van een man opgegroeid met vier zussen en een moeder die net weet hoe ze met haar zoon moet omgaan. Of dat komt omdat die zoon moeite heeft met het aangaan van relaties of dat hij dat aan zijn moeder te danken heeft, blijft onduidelijk. In Solace komt Liam tot rust en accepteert hij een bijna vanzelfsprekende plek in het dorp.
Solace is de plek waar alles zich afspeelt, zo’n dorp ergens ver weg in Canada, ver van de bewoonde wereld. Lawson laat ons zien dat een dergelijk dorp zijn nadelen maar ook degelijk zijn voordelen heeft. Mensen kennen en helpen elkaar, de plaatselijke politieagent denkt niet na enkele dagen ‘tja, weggelopen puber, past niet op mijn toch al zo volle bordje’.
A Town Called Solace kabbelt op fijne manier door de gekozen structuur en de vlotte schrijfstijl van Lawson naar een einde toe. Ik was geboeid, niet alleen omdat ik wilde weten wat er speelde tussen Liam en Elizabeth en of Rose nog terug zou komen, maar vooral omdat ik dolgraag Clara en Liam beter wilde leren kennen. En dat is gelukt. A Town called Solace is een zeer geslaagde kennismaking met Lawson. Een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten