Andrew Michael Hurley || Devil’s Day

Devil’s Day begint intrigerend genoeg. Een vader jaagt met zijn blinde zoon in een landschap dat door Hurley meteen zo wordt neergezet dat je nu niet denkt ‘daar ga ik van de zomer eens naar toe’. Ergens in de loop van de roman merkte ik echter dat ik me wat begon te ergeren aan de roman. Ik kon de keuzes die betreffende vader maakt gewoonweg niet meer volgen.

In Devil’s Day neemt Hurley ons mee naar een nogal troosteloos stukje Engeland; een onherbergzaam gebied waar weinig werk is, keuterboertjes proberen in hun levensonderhoud te voorzien en de natuur blijkbaar weinig uitnodigt tot economie-bevorderend toerisme. Het dorp waar hoofdpersoon John zijn net-zwangere echtgenote Kat mee naar toeneemt, is armoedig en vervallen. John’s vader is één van die keuterboertjes; opa ‘de ouwe’ is net overleden. Beide mannen werken hard, onder zware omstandigheden.

John’s terugkeer voor de begrafenis van ‘de ouwe’ maakt dat Hurley ons kan meenemen in de geschiedenis van het dorp. Daadwerkelijke geschiedenis maar ook meer traditionele aspecten. Endlands blijkt zo’n dorp dat een speelbal is geweest van rijke en adellijke Britten; zij hebben er gejaagd (op wild en op elkaar), zij hebben pogingen gedaan om textielindustrie van de grond te krijgen. Wereldoorlog Een heeft dat alles stopgezet. Eigenaren zijn verdwenen, de boeren zijn gebleven.

Traditie is rijkelijk aanwezig in Endlands, en dan vooral de traditie om op de dag in het najaar waarop de schapen weer dicht bij huis gestald worden de duivel uit te drijven. Hurley beschrijft hoe in het verleden de duivel in één winter in het dorp heeft thuisgehouden en meerdere doden op zijn geweten heeft. Totdat één bewoner op het idee kwam om hem te misleiden en zo het dorp uit te jagen. Succesvol. Dat wordt nu elk jaar herhaald. Wat een levendige traditie lijkt, blijkt naarmate het boek vordert bittere noodzaak. Traditie verandert gestaag in horror, nu bepaald niet mijn favoriete genre.

Er is nog iets dat gestaag verandert in de roman: de houding van John. Eigenlijk alleen terug voor de begrafenis van zijn opa, blijkt hij uiteindelijk in het dorp te willen blijven om zijn vader te helpen met de boerderij. Voor mij kwam die omslag te onverwacht en overtuigde me dan ook niet. De enkele verwijzing naar een gesprek dat leraar John heeft met de directeur van zijn school over klachten die zijn ontvangen over de ongeïnspireerde wijze van lesgeven, gaven voor mij in ieder geval onvoldoende aanwijzing dat John terug wilde naar het platteland.

Het wereldje in Endlands is klein: de drie boerenfamilies en wat gezinnen die een stukje verderop wonen. Veelal werkzaam in de plaatselijke slachterij. Met name met één gezin zijn de verhoudingen bepaald gespannen. John wil niet naar een makkelijke wereld terugkeren, het is dan ook te begrijpen dat Kat niet staat te springen. Zij wordt behandeld als een teer, verwend vrouwtje dat aan niets gewend is en het zware leven in Endlands zeker niet aan kan.

John wordt naarmate de roman vordert steeds enger, de natuur wordt steeds somberder en dreigender, de spanningen in de gezinnen lopen op. En dan komt de dag waarop de duivel uitgedreven moet worden. Wat tot dan toe nog gezien kon worden  als symboliek verandert dan echt in horror. Ik moet eerlijk bekennen, voor mij had deze wending niet gehoeven. Ik had kunnen leven met een duidelijke verwijzing naar een te levendig geloof in traditie.

Hurley gebruikt in Devil’s Day de overtuigende trap ietwat te vaak. Ik weet dat het veel regent in Engeland maar toch, in Endlands lijkt het alleen maar te regenen. Die natuur wordt zo beschreven dat alles duister, ontoegankelijk en troosteloos lijkt. Nu zou het natuurlijk kunnen dat Endlands inderdaad net in dat ene stukje Engeland ligt waar de natuur niet overtuigt,  ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat Hurley de negatieve kanten van Endlands wel erg zwaar aanzet en de positieve kanten behoorlijk onderbelicht laat.

Oftewel, ik was niet overtuigd door Devil’s Day. Hurley schrijft mooi maar de opzet van deze roman en de verdere uitwerking slagen in mijn ogen niet. Dat ik helaas geen fan ben van horror en dan ook niet warm loop voor een einde dat er te dicht bij in de buurt komt, helpt natuurlijk niet.