zondag 14 augustus 2022

Charlotte McConaghy || Once There Were Wolves

In Once There Were Wolves worden in Schotland roedels wolven losgelaten. Wetenschappers, boeren en bewoners van de omliggende dorpen komen natuurlijk met elkaar in conflict, de terugkeer van de wolf in onze maatschappij is nu eenmaal een beladen onderwerp. McConaghy beperkt haar roman niet tot die terugkeer, ze voegt er voor het gemak een moord, een liefdesgeschiedenis en een complexe tweelingzussenrelatie aan toe. Af en toe dreigt de roman onder al dat geweld in elkaar te storten, het is dan vooral McConaghy’s waarlijk prachtige beschrijving van de natuur en de wolven die alles overeind houdt.

Inti Flynn begeleidt het uitzetten van de wolven. Zij is ervan overtuigd dat de terugkeer van de dieren het landschap ten goede komt en dat, mits juist begeleid, de dieren herten en reeën gaan vangen en weg blijven van de koeien en schapen die hen op een presenteerblaadje worden aangeboden. Inti houdt van wolven en ik vermoed McConaghy ook. Dat blijkt wel uit de liefde en de schoonheid waarmee zij over de dieren schrijft die Inti onder haar hoede heeft. Ik moet bekennen dat ik af en toe tot tranen geroerd was door de lotgevallen van de wolven. Absoluut prachtig.

Wat niemand weet is dat Inti’s zus bij haar inwoont. Die zus is psychisch niet in orde, durft hun kleine huisje niet eens uit. In de loop van Once There Were Wolves wordt duidelijk dat Aggie lijdt onder een zwaar trauma, een trauma dat zich dreigt te herhalen in het dorp waar de tweeling tijdelijk vertoeven. Inti herkent in het paarden fokkende echtpaard het patroon van slaan en geslagen worden. Zij kan alleen maar machteloos toekijken wanneer de echtgenote zwaar gewond in het ziekenhuis belandt. Dan vindt ze ’s nachts het lijk van de echtgenoot. Ik zal niet verklappen wat Inti dan doet, weet vooral dat zich dan een geheel aan ontwikkelingen en verdenkingen ontspint dat zich steeds verder opbouwt. Pas tegen het einde onthult McConaghy in een verrassende ontknoping de echte dader.

Inti is bang dat de wolven de schuld gaan krijgen van de moord. Net zoals zij bang is dat de wolven de schuld gaan krijgen van de koeien en schapen die na enige maanden ten  prooi lijken te vallen aan hun jachtlust en honger. Ook dit zet bewegingen in gang die Inti niet helemaal in hand heeft. McConaghy gelukkig wel. Zij houdt de verhaallijnen goed bij elkaar en zorgt er zorgvuldig voor dat de lezer gestaag naar die ontknoping toe geleid wordt.

Inti valt tenslotte ook nog eens voor de charmes van de plaatselijke politieagent, Duncan. De liefde die tussen hen groeit kan onder deze omstandigheden alleen maar complex zijn. Er was een moment dat ik bij mijzelf dacht ‘had ze dit niet kunnen weglaten? Is die liefdesgeschiedenis niet wat overbodig?’. Nee dus; hoewel op momenten een beetje veel van het goede, vervult de liefde tussen Inti en Duncan op cruciale momenten de rol van katalysator.

McConaghy heeft zichzelf veel werk gegeven met deze roman waarin veel verhaallijnen uiteindelijk een bevredigend einde moeten opleveren. Dat doet McConaghy keurig: geen open eindjes, geen verkeerde afslagen. Voor mij zal Once There Were Wolves vooral de roman blijven waarin de schrijfster mij vooral de schoonheid en kracht van wolven liet zien. Ik hoef er niet perse eentje ’s nachts tegen te komen maar ik waardeer het na het lezen van Once There Were Wolves wel dat er nu in ons kikkerlandje van de prachtige dieren een kans krijgen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten