Over één ding kan ik duidelijk zijn: aan talent ontbreekt het Kandasamy niet. Ze heeft een roman geschreven die blijk geeft van een goede schrijfstijl, de kunst om adequaat te structureren en om extra lagen voor diepte toe te voegen. Ze weet ook hoe ze langzaam meer zeker de toon moet veranderen: van speels en grappig naar wreed en beangstigend naar hoopvol. Toen ik begon te lezen was ik te spreken over de roman; hoe verder ik kwam, hoe meer ik afhaakte.
In When I Hit You vergelijkt Kandasamy het huwelijk van haar hoofdpersoon met een roman of film. Het wordt al snel duidelijk dat dit een overlevingsstrategie is om de mishandelende echtgenoot te weerstaan. Deze echtgenoot, een held in de ogen van velen, mishandelt haar eerst alleen verbaal maar gaat al na enkele maanden over tot lichamelijke mishandeling. Kandasamy neemt haar lezers mee in de gedachten van het echtpaar en je mag gerust van mij aannemen dat dit steeds minder aangenaam is. Zeker wanneer hij wreder en wreder wordt.
Ik merkte dat ik steeds vaker dacht ‘trut, waarom ga je niet bij hem weg?! Je bent een slimme hoogopgeleide vrouw, waar ben je mee bezig!?’ Om mijzelf dan vervolgens streng toe te spreken: ‘ik heb makkelijk kletsen, ik ben niet de Tamil-echtgenote in India die gestrand is in situatie waarin ik slachtoffer ben van zowel mijn echtgenoot als de maatschappelijke standaard. Ik ben niet degene die erop aangekeken wordt dat ze een goede echtgenoot verlaat’. Mijn ongemak bij het volgen van de huwelijkse ellende groeide met elke bladzijde.
Zij die mij al een tijd volgen weet dat ik niets heb met expliciete beschrijvingen van geweld. Ik geef er absoluut de voorkeur aan dat er op een subtiele wijze naar geweld verwezen wordt. Er zijn meer dan genoeg schrijvers die de kunst verstaan om mij met een enkele opmerking in elkaar te laten krimpen. Rücksichtsloos de boodschap erin hameren werkt bij mij averechts. Ik heb behoefte aan de seconde-tot-seconde-beschrijving van een verkrachting van Kandasamy.
Ik was blij dat When I Hit You eindigde in een hoopvolle toon. Kandasamy heeft een beangstigende roman geschreven die – vrees ik – zeer levensecht echtelijke mishandeling beschrijft. Ik vond de realistische beschrijvingen te extreem. Ik vermoed dat de roman zeer goed dienst kan doen om mensen die echtelijk geweld relativeren ervan te overtuigen dat een echtgenoot niet het recht heeft zijn echtgenote te mishandelen. Ik haakte onder het lezen echter steeds meer af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten