Eimear McBride / A girl is a half-formed thing

 Dit is ongetwijfeld het heftigste boek dat ik ooit heb gelezen. McBride's vertelster neemt ons mee in haar leven. Ze begint te vertellen terwijl ze nog in de baarmoeder zit en stopt nadat ze zelfmoord heeft gepleegd. In de tussentijd krijgt haar broer een hersentumor, gaan haar ouders uit elkaar, blijkt broer hersenletsel te hebben na zijn operatie, worden ze allebei op school gepest, wordt zij als 13-jarige verleid door haar oom, gaat ze vervolgens los op sexueel gebied - onder andere met haar oom-, wordt haar moeder een godsdienstfanaat, komt de tumor van haar broer weer terug, wordt ze verkracht, uitgescholden door haar moeder en eindigt haar 'doop/reiniging' in een meertje (on)bedoeld tot haar dood.  En dat allemaal in stream of consciousness: één stroom woorden, gedachten en emoties, nergens onderbroken door beschrijvende tekst. McBride zuigt je zo het verhaal in en geeft je nergens ook maar een seconde rust. Zeker op momenten dat de vertelster met haar eigen emoties in de knoop zit, word je als lezer overspoeld door losse woorden en onafgemaakte zinnen. Tijdens de verkrachting aan het einde van het boek is er zelfs even geen sprake meer van woorden, er staan alleen nog maar klanken op papier. Het verhaal is zo extreem geconcentreerd dat je als lezer op geen enkel moment kunt ontsnappen. Ik merkte dat ik meerdere malen mijn limiet had bereikt, ik moest A Girl dan even wegleggen. Het boek is rauw, confronterend en pijnlijk. Ik vrees dat niet veel mensen het zullen uitlezen. Ik kan me daar alles bij voorstellen, want inhoud en stijl samen maken A Girl bepaald niet tot een makkelijk leesbaar boek. Maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet, ik had dit boek niet willen missen.