Courtney Collins / The Burial

Jessie Hickman, de hoofdpersoon in The Burial, heeft echt bestaan. Zij was een struikrover/paardendief in Australië, vlak na de Eerste Wereldoorlog. In de roman beschrijft Collins een episode waarin Jessie op de vlucht is: zij heeft net haar echtgenoot vermoord en haar te vroeg geboren baby. Dat The Burial niet alleen een spannend boek is over een vrouw op de vlucht achtervolgd door haar minnaar, een politieagent en een grote groep opgewonden mannen blijkt al in hoofdstuk twee: haar dode baby vertelt vanuit zijn/haar graf (het geslacht wordt nooit duidelijk) trots het verhaal van zijn/haar moeder.
The Burial is zeker spannend, zeker tegen het einde las ik gespannen door, omdat ik wilde weten of Jessie gevangen zou worden. Haar achtervolging is echter niet het hoofdbestanddeel van het boek. The Burial is naast een echte achtervolging ook Jessie's speurtocht naar haarzelf. Parallel daaraan worden ook minnaar Jack Brown en politieagent Barlow geconfronteerd met hun eigen ik. Het onherbergzame landschap van het huidige Wollemi National Park speelt daarin een grote rol. Zeker Jessie ervaart tijdens haar vlucht een bijna fysieke band met het land.
Jessie heeft geen makkelijk leven gehad. Geen liefdevol gezin waarin ze is opgroeid, al op jonge leeftijd paarden stelen, gevangenis en dan een gedwongen huwelijk met de man die haar te werk stelt. Ze heeft nooit geleerd op andere mensen te vertrouwen, eerder het tegendeel: Jessie gaat er vooral vanuit dat mensen maar kort in haar leven zijn. De ommekeer komt wanneer ze op 2/3 van het boek een groep knullen ontmoet met wie ze op brutale wijze 100 stuks vee rooft en verkoopt. Om hen te redden is ze bereid haar eigen vrijheid en leven op te offeren. Jessie lijkt eindelijk in de gaten te hebben wie ze is en wat ze wil met haar leven.
The Burial speelt in de jaren twintig van de vorige eeuw, het contrast met 'the roaring twenties' in Europa en Amerika is enorm. Het platteland van Australië is ruig, onherbergzaam, hard en de mensen die er wonen volgen hun eigen wetten. De beschaving lijkt erg ver weg, ik moest mijzelf er voortdurend aan herinneren dat Jessie niet in 1820 maar in 1920 leefde. Dit contrast droeg voor mij absoluut bij aan de spanning in het boek. Dat tegen het einde het verhaal opeens een zeer onverwachte wending neemt ook. Of Jessie de achtervolging overleeft verklap ik niet. Ik zou zeggen lees het boek vooral zelf.