Alison MacLeod // Unexploded

Helemaal tegen het einde van het boek blijkt de titel vrij letterlijk opgepakt te moeten worden: langs de kust van Brighton liggen in de eerste jaren van Wereldoorlog Twee nogal wat onontplofte bommen. Voor mij werd de titel al vrij snel ook symbolisch: Unexploded lijkt op vuurwerk dat na het afschieten de verwachtingen niet waar maakt, te rommelig, te voorspelbaar. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat MacLeod vorig jaar vooral op de shortlist van de Booker Prize beland is, omdat de Britten aan de vooravond stonden van de herdenking van Duinkerken: de fatale nacht waarin ontelbare bootjes voortdurend op en neer voeren tussen de Engelse en Franse kust om soldaten op te pikken. MacLeod probeert in haar roman de angst en de spanning te verwoorden van de Britten die toen langs de kust woonden. Zij verwachtten elk moment Duitse boten aan de kust te zien verschijnen. Beschrijvingen van bomaanvallen, overvliegende bommenwerpers, een kamp waar Britten van dubieuze (lees Duits of Italiaans) afkomst worden ondergebracht samen met dito vluchtelingen moeten blijkbaar duidelijk maken dat Brighton het moeilijk heeft. De angst die mensen gevoeld moeten hebben in afwachting van de voorspelde komst van de Duitsers blijft echter het gehele boek oppervlakkig.
Het echtpaar Geoffrey en Evelyn Beaumont woont met hun zoon Philip naar alle tevredenheid in Brighton. Aan het begin van de oorlog krijgt Geoffrey, als directeur van de plaatselijke bank, opdracht om kostbaarheden in veiligheid te brengen wanneer de Duitse invasie start. Evelyn ziet het feit dat hij op dat moment zijn gezin zou moeten verlaten als persoonlijk verraad. Dat hij in de tuin een blik met geld begraven heeft én twee cyaankalipillen voor haar en Philip komt ook hard aan. Vanaf dat moment is hun huwelijk gedoemd, ietwat snel naar mijn persoonlijke mening. MacLeod trekt vervolgens alle blikken open om ervoor te zorgen dat er op de laatste pagina geen enkele mogelijkheid meer is dat Geoffrey en Evelyn weer samen gelukkig worden: zijn minnares en haar minnaar (toevallig allebei gevluchte artiesten van Joodse afkomst), de vriendschap van hun zoontje Philip met het akelige jongetje Orson wiens  familie Hitler bewondert en Joden haat, Philip die zijn moeder met haar minnaar ontdekt en wel erg ver gaat in zijn shock, het is allemaal wat veel van het goede en rommelig bij elkaar gebracht. Niet echt een boek dat ik zal aanraden.