James Salter / All that is

Een vorige lezer van dit boek (bibliotheek) heeft het niet uitgelezen. 'Te saai'.  Ik kan me er iets bij voorstellen. 'All that is', is prachtig geschreven (elegant is het woord dat steeds in mijn hoofd opkomt) maar is afstandelijk. Ik kreeg op een gegeven ogenblik het gevoel dat je krijgt wanneer je Amerikanen ontmoet: vriendelijk en uitnodigend maar kom vooral niet te dichtbij. De afstandelijkheid neemt nog toe, omdat hoofdpersonage Philip Bowman op één uitzondering na beleefd en keurig is. Zijn vriendschappen en relaties worden als van een afstand beschreven, zaken als vuile luiers of zieke kinderen komen in zijn leven niet voor (ik lieg: de luiers worden twee keer genoemd maar dan voor zijn (schoon)moeder). Sommige critici loven de vele uitstapjes naar momenten in de levens van de mensen die Bowman omringen. Ik ben het met ze eens dat deze prachtig geschreven zijn en in hun compactheid de kern van iemand neerzetten. Hef effect van al die korte uitstapjes op mij was dat ze de afstandelijkheid vergrootten. Salter geeft veel en tegelijkertijd weinig. Bowman wordt aan de ene kant trefzeker neergezet, aan de andere kant blijft hij bijna een cliché van een bevoorrechte Amerikaan die na de Tweede Wereldoorlog een carrière kan opbouwen bij een uitgeverij en daardoor in staat is veel te reizen en veel mensen te ontmoeten. Enigszins beïnvloed door de huidige tijd waarin media zo'n grote rol spelen: ik zag tijdens het lezen steeds Don Draper uit Mad Men voor me: ook zo'n man met wie het allemaal goed lijkt te gaan maar op wie je nooit vat krijgt. Misschien is dat de reden dat de vorige lezer afhaakte: prachtig geschreven, mooie inkijkjes in het leven van individuen maar wie is Philip Bowman nu eigenlijk?