Rachel Kushner || The Flame Throwers

 Er zijn lange stukken in dit boek die ik ongelooflijk mooi vind. Er zijn ook stukken die me bijna deden opgeven. In het nawoord van Kushner vertelt zij dat de roman geïnspireerd is door foto's uit de jaren 70, uit New York en Italië. Die foto's hebben Kushner ertoe gebracht een roman te schrijven waarin plundering in New York gecombineerd wordt met terrorisme in Italië. Hoofdpersoon Reno, een beginnend kunstenaar,  verbindt beide steden. Zij is verliefd op Sandro, een kunstenaar en zoon van een stinkend rijke fabrikant uit Italië. Door Sandro komt Reno in contact met de New Yorkse kunstenaarswereld uit de jaren 70 en met de terroristen die uiteindelijk Sandro's broer ontvoeren en doden. In die pagina's waar Reno vertelt, slaagt Kushner erin haar inspiratie daadwerkelijk vorm te geven. Reno praat in beelden en slaagt er zelfs in motorracen zo poëtisch en beeldend te beschrijven dat haar races voor mij de mooiste momenten uit het boek zijn. Het gaat mis op het moment dat Reno verslag doet van gesprekken tussen de kunstenaars met wie ze omgaat. Dan blijkt uit niets dat Kushner in hun foto's hun vitaliteit en lef terugzag. Ze slaagt er voor mij niet die vitaliteit in woorden om te zetten, sterker nog, het boek sleept zich tijdens die pagina's voort. Misschien dat Kushner daarmee juist bereikt wat ze wil: Reno is nooit helemaal op haar plek en lijkt niet altijd door te hebben wat er om haar heen gebeurt. Zij heeft moeite de hoogdravende kunstenaars te volgen en ik dus ook. Als het bewust gebeurd is, heeft Kushner een enorm risico genomen: ik heb op het punt gestaan met een volgend boek te beginnen. Ik hoop het maar, het alternatief is namelijk dat Kushnef er niet in geslaagd is overal de prachtige, poëtische en dromerige stijl te handhaven die mij aantrok.