Over die petticoat van Elizabeth Bennet is al veel geschreven maar wat denken we van het feit dat arme bediende Rachel van Elizabeth en Lydia Bennet opdracht krijgt om nieuwe versieringen te halen voor op hun balschoenen? Detail dat het buiten stortregent en dat Rachel als een totaal verzopen kat weer thuiskomt. Zo ging dat nu eenmaal in die tijd. De Elizabeths gaven de opdrachten, de Rachels voerden ze uit. Jo Baker maakt zeer duidelijk wat het werk van een bediende allemaal inhoudt. Ik waardeer mijn wasmachine des te meer nu ik me realiseer dat ik vroeger een hele dag nodig had gehad om mijn witte was te doen. Baker geeft ook treffende inkijkjes in het leven in die tijd: niet de romantiek van officier Wickham en zijn mannen maar de keiharde werkelijkheid van oorlog in Spanje, een buitenechtelijk kind krijgen en moeten afstaan, een erfgenaam moeten leveren en daarin niet slagen, alledaags met slechts een beperkte bruidschat in een tijd dat geld en schoonheid garant staan voor een geschikte echtgenoot. Jane Austen deed dit op haar manier in Pride & Prejudice. Baker voegt er een andere dimentie aan toe, en dat doet ze weinig subtiel. Haar beschrijvingen van het werk om het huishouden van de Bennets draaiende te houden zijn duidelijk, direct en bloemrijk. Een genot om te lezen. Met haar personages slaagt ze daar iets minder in. Ze zijn net iets teveel clichés en Baker heeft teveel toevalligheden nodig om een draai te geven aan het leven van Rachel en haar geliefde James. Ik had sterk de indruk dat Baker teveel gaf om haar eigen personages om te kiezen voor een ongelukkig einde voor Rachel en James. Dat dit ietwat afbreuk doet aan een roman die voor de rest plezierig leest, ach.
Wat ik erg kon waarderen in Longbourn is dat Baker ook Mrs Bennet een gezicht geeft: het vrolijke leeghoofdje dat na zes loodzware zwangerschappen (misselijk!) en een essentiële miskraam (de broodnodige erfgenaam) verandert in een zenuwachtige aan kalmeringsmiddel verslaafde vrouw die door niemand gewaardeerd en gerespecteerd wordt. Ik had opeens meer sympathie voor haar.
Ik vermoed dat voor de vele Austen en Pride&Prejudice-fans Longbourn een feest van de herkenning is; voor minder ingewijden: laat het je vooral niet weerhouden om Longbourn te lezen. Baker laat je nooit in het duister tasten over wat er speelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten