Suzanne Berne || The Dogs of Littlefield

De inwoners van een klein stadje ergens in de VS worden beziggehouden door een hondenoorlog: mogen zij wel / niet los in het park rennen? De situatie verergert wanneer blijkt dat er ook honden vergiftigd worden: zijn zij het slachtoffer van een hondenhater of het tragische bijeffect van de jacht op coyotes? Margaret Downing is één van de hondeneigenaar: haar labrador Binx is het type waardoor twijfelaars alsnog overgaan naar het kamp van de haters - hard blaffend, niet luisterend, overal inspringend, niet opgevoed. Clarice Watkins woont tijdelijk in Littefield: zij is sociologe en onderzoekt hoe het komt dat Littlefield in de top van steden met de meest tevreden bewoners staat.
Halverwege het boek verdwijnt de hondenoorlog naar de oorlog en neemt de naderende breuk tussen Margaret en haar echtgenoot Bill de overhand. De zorgen om dochter Julia verbeteren de situatie niet. Margaret raakt zo gestresst door haar persoonlijke omstandigheden dat zij overal de geesten van de overleden honden ziet. Of zij en Bill elkaar weer terugvinden is niet duidelijk, het boek eindigt open met Margaret die wacht op Bill, om hem iets te vertellen.
Het is mij volledig duidelijk dat Berne de oppervlakkigheid van de blanke, hoogopgeleide bewoners van een gemiddeld stadje aan de kaak wilde stellen. Hebben ze nu echt niets beters te doen dan zich druk maken om wat honden, nietwaar? Tegelijkertijd wil ze ook onderzoekers een veeg uit de pan geven. Watkins maakt zich zelf alleen maar druk over de geheime liefde voor haar promotiebegeleider en trekt haar conclusies wel erg kort de bocht. Het probleem dat ik heb met The Dogs of Littlefield is dat ik niet weet wat Berne met het verhaal wil. Wilde zij - zoals op de achterkant van het boek staat - 'a dark comic novel' schrijven dan is zij daar niet in geslaagd. Het woord 'duister' is op geen enkele manier van toepassing op The Dogs. Daarvoor zijn de bewoners te aardig, te herkenbaar en lijken ze teveel op de gemiddelde mens. Wilde Berne ons wijzen op het feit dat we in deze wereld ons vooral druk maken om onze eigen 'kleine' zorgen en wat minder over die op wereldformaat, dan is haar dat gelukt. Het probleem is alleen dat de roman nergens scherp wordt, om het maar even heel flauw te zeggen 'nergens beet heeft'. Een veelbelovend begin dat sterk doet denken aan de eerste afleveringen van Desperate Housewifes loopt dan over in een niet al te bijzondere roman over niet al te bijzondere mensen.