Katy Simpson Smith || The Story of Land and Sea

In The Story of Sea and Land toont Simpson Smith treffend het onrecht van slavernij. Niet door in detail wreedheden te beschrijven maar met alledaagse, schrijnende onrechtvaardigheden. Het feit bijvoorbeeld dat een 10-jarige als vanzelfsprekend een slavin van dezelfde leeftijd voor haar verjaardag cadeau krijgt en die doodleuk op haar 16e uithuwelijkt aan een andere slaaf, want 'dat hoort nu eenmaal zo'. Of wanneer die slavin jaren later om haar vrijheid vraagt en te horen krijgt dat ze die kan verdienen met extra - betalende - klusjes. Je vrijheid moet je tenslotte eerst verdienen, die krijg je niet zo maar. Beklemmend en overtuigend in zijn eenvoud.

The Story of Land and Sea had een heel mooi boek kunnen zijn ware het niet dat Simpson Smith te vaak afwijkt van die eenvoud en juist te mooi wil schrijven. Ze vervalt dan in gekunstelde zinnen die mij het gevoel geven dat ik niet helemaal snap wat zij bedoelt (en ik me bovendien afvraag of ze het zelf nog wel snapt). Er zijn echter ook momenten waarop ze zo mooi schrijft dat ik absoluut zie waar haar kracht als schrijver ligt. Dat zijn de momenten waarop Simpson Smith vergeet dat ze voor een publiek schrijft en 'gewoon' lijkt te schrijven. Dan staat er bijvoorbeeld dat vader John door zijn huis dwaalt en zich realiseert dat op alle muren nog de vingerafdrukken van zijn overleden dochter Tabitha staan. Heel wat treffender dan een passage waarin dezelfde John zijn liefde Helen redt en Simpson Smith haar verheven laat praten over 'de man die haar vader niet was en ook niet God' (en nog meer van dat fraais). Het zou kunnen dat Simpson Smith met haar schrijfstijl de afstand tussen Asa en zijn schoonzoon John wil benadrukken of het feit dat al haar hoofdpersonen sociaal niet helemaal optimaal functioneren. De te doorwrochte keuze voor woorden zorgt er namelijk voor dat ik de afstand tussen hen voel. Het beroerde is echter dat ik sterk de indruk krijg dat Simpson Smith wel degelijk duidelijk wil maken dat haar hoofdpersonen diep van binnen heus wel gevoel hebben. En ook daarin houdt ze me op een afstand. In haar nawoord bedankt Simpson Smith de mede-cursisten van de Bennington Writing Seminars, 'where I finally grew into myself'. Het zou fijn zijn geweest indien die mede-cursisten haar op het hart hadden gedrukt dat verheven en doorwrochte zinnen niet altijd leiden tot het gewenste effect. Jammer. Juist op de momenten dat Simpson Smith die te gekunstelde stijl loslaat, overtuigt ze op superieure wijze.