Michael Cunningham || The Snow Queen

Michael Cunningham heeft een hedendaags sprookje geschreven, eentje dat vooral draait om woordkeuze en prachtige zinnen. In het sprookje worstelen twee broers, Tyler en Barrett, zich door het leven. Voor beide geldt dat zij hun belofte niet hebben waargemaakt. Tyler is een tweederangs musicus die zijn geld verdient met het optreden in obscure bars. Hij is ervan overtuigd dat er een iconisch nummer in hem schuilt, het moet er alleen nog uitkomen. Cocaïne moet hem helpen zijn inspiratie te vinden. Barrett werd aangenomen op een Ivy League universiteit maar verliet die al na korte tijd. Hij heeft zijn leven gevuld met kortstondige baantjes en liefdes; terwijl hij werkt in een zaak met vintage (geen normale 2e hands maar peperdure waar) formuleert hij in zijn hoofd filosofische theorieën gebaseerd op romanfiguren. Ooit wil hij die delen met de wereld. Voorlopig woont hij nog in bij Tyler en Beth, zijn vriendin.
Twee zaken zorgen voor een catharsis: het verloop van de terminale kanker van Beth en de mystieke belevenis van Barrett in Central Park. Hij ziet ver boven zijn hoofd een licht en beeldt zichzelf in dat God of een superieur wezen contact met hem heeft gemaakt. Hij keert voorzichtig terug naar de katholieke kerk en accepteert langzaam maar zeker dat er misschien niet meer voor hem in het vat zit dan die baan in de winkel waar hij fröbelt aan zijn literair filosofische theorieën.

Veel gebeurt er niet in The Snow Queen: Barrett en Tyler denken na over het leven, hun verleden en hun toekomst. Ze werken (of niet), gebruiken drugs en ontmoeten een klein clubje vrienden. Cunningham slaagt er echter wonderwel in dit niets en de vele overpeinzingen prachtig te beschrijven. Tyler die hartstikke stoned naakt in het open raam nadenkt over zijn liefde voor Beth, Barrett die in bad terugdenkt aan hun overleden moeder; opzienbarend is het allemaal niet maar o zo mooi opgeschreven.

Op het laatst komt het sprookjeskarakter meer naar voren. Tyler heeft na de dood van Beth de cocaine gelaten voor wat die is en gebruikt nu heroïne. Opeens krijgt hij inspiratie voor muziek en via You Tube slaagt hij er zowaar in een contract bij een kleine productiemaatschappij te krijgen. Verslaafd of niet, zijn leven gaat opeens de goede kant op. Barrett heeft erin berust dat hij is wie hij is en dat hij waarschijnlijk nooit meer dé man vindt. En ontmoet hem dan natuurlijk in de supermarkt bij de vakken met Pepsi en Coke. Tevreden met zijn baan in de winkel en met zijn nieuwe minnaar maakt hij zich op voor een prettig leven dat rustig voortkabbelt. Af en toe denkt hij nog na over zijn mystieke ervaring; hij accepteert dat hij nooit zal weten of het inderdaad een uiting van een hoger wezen was of een overvliegend vliegtuig. Hij maakt zich er niet meer druk om.
The Snow Queen is magisch, niet door het onderwerp of de bijna banale personages maar door de manier waarop Michael Cunningham vertelt. Absoluut de moeite waard.