Niall Williams || The History of the Rain

Niall Williams bewijst wederom dat hij kan balanceren op de dunne grens tussen melig en gevoelig. Hoewel alle ingrediënten er zijn om een eersteklas melodrama te schrijven, houdt hij zijn roman kundig aan de kant van literatuur. De onbesliste strijd tussen vader en zoon, de liefde tussen Virgil en Mary Swain, de dood van hun zoon Aeney, de onverwachte dood van Virgil en de strijd van hun dochter Ruth tegen wat nooit zo benoemd wordt maar waarvan ik vermoed dat het leukemie is en dat allemaal tegen de achtergrond van een Ierland waar het nooit ophoudt te regenen, waar de recessie keihard toeslaat maar waar de gemeenschap nog voor elkaar klaar staat. Leg de zakdoeken maar klaar zou ik zo zeggen. Dat ik die zakdoek hooguit tegen het einde nodig had, wanneer Williams laat doorschemeren dat Ruth beter wordt en dat haar aanbidder eindelijk haar vriendje wordt, komt vooral door Ruth. Zij is een gelukkige combinatie van scherpe observant aka kluizenaar Emily Dickinson en de pittige vrouwelijke hoofdpersonen van Marian Keyes. En dat allemaal met een - voor mijn gevoel dan - sappig Iers accent dat benadrukt dat Ruth een geboren verhalenverteller is. Ruth brengt de geschiedenis van haar familie - van vaders en moeders kant - en die van haar dorp vakkundig tot leven, Ierser dan Iers (maar dat kan ook mijn vooroordeel zijn enigszins beïnvloed door Ballykissangel en The Commitments). Het onmogelijke streven naar perfectie beheerst de familie Swain en zij beschrijft prachtig hoe eerst haar grootvader en daarna haar vader bezwijken onder de last om altijd alles beter te doen.
Ik zie ook waar heel veel lezers zullen afhaken. Ruth is een verwoed lezer en dat zullen haar lezers weten ook. Voor mij was het een feest van herkenning. Ik weet wel wat ze bedoelt wanneer ze schrijft 'How public - like a frog' maar ja, ik heb de verzamelde werken van Emily Dickinson thuis op de plank staan en heb haar gedichten altijd met veel plezier gelezen. En dat gold in meer of mindere mate voor de auteurs waarmee Ruth vrijelijk strooit: Robert Louis Stevenson, Dickens, Jane Austen, Keats, etc. etc. Ik kan me echter heel goed voorstellen dat je zonder die bagage alle referenties en citaten hinderlijk vindt. Het zijn er namelijk nogal wat. Ik zou zeggen, accepteer dat Ruth haar kennis over en liefde voor literatuur graag met ons deelt en geniet vooral van haar scherpe, liefdevolle geschiedenis van de regen. Emily Dickinson krijgen jullie van mij cadeau.

I'm nobody! Who are you? (260)

'm nobody! Who are you?

Are you nobody, too?

Then there's a pair of us -- don't tell!

They'd banish -- you know!

How dreary to be somebody!

How public like a frog

To tell one's name the livelong day

To an admiring bog!

Ik stel niets voor! Wie ben jij? (vertaling Ans Bouter)


Ik stel niets voor! Wie ben jij?
Stel jij ook weinig voor?
Een stel zijn wij, zo samen – stil!
Verstoten doen ze ons

Wat triest als je wat voorstelt en
Je in het openbaar
Voortdurend voor moet stellen steeds
Aan je bewonderaars