Amanda Hodgkinson || 22 Brittania Road

22 Brittania Road was wat naar achteren geschoven in mijn e-reader waardoor ik het boek bijna vergeten was. Ware dat gebeurt, dan was ik een best aardige roman misgelopen - met nadruk op best aardig. 22 Brittania Road waarin Hodgkinson vertelt hoe een Pools echtpaar een nieuw leven opbouwt in het naoorlogse Engeland is iets te voorspelbaar om echt veel indruk te maken. Hodgkinson schrijft mooi en zeker haar beschrijvingen van het Poolse landschap en de wijze waarop Silvana en zoon Aurek tijdens WO2 moeten overleven in het bos tijdens de barre Poolse winter zijn mooi. Datzelfde geldt voor de voorzichtige pogingen van Silvana en echtgenoot Janus om weer aan elkaar te wennen na jaren door de oorlog gescheiden geweest te zijn. Ik kon echter met bijna 100% zekerheid voorspellen welke geheimen zij voor elkaar hadden en welke strubbelingen dit zou opleveren in hun huwelijk. Twee zaken had ik niet kunnen raden: Janus spit verteerd door verdriet tijdens een huwelijkse dip de prachtig aangelegde Britse tuin om en vervangt alle bloemen en planten door berkenbomen: een nieuw bos voor echtgenote en zoon. In diezelfde dip, waarin Silvana en Janus tijdelijk gescheiden zijn, stuurt Aurek zijn vader een kaart met daarop alleen maar in enorme hanenpoten naam en adres. Dat Janus daarop meteen actie onderneemt om verenigd te worden met vrouw en kind was ook weer vrij voorspelbaar. Hodgkinson tipt ook wat onderwerpen aan die raken aan het leven van Silvana en Janus, de argwaan bijvoorbeeld waarmee de Britten hun nieuwe landgenoten bekijken of het heulen met de vijand door sommige Polen, maar het gebeurt te terloops en te onnadrukkelijk om indruk te maken. Best aardig dus deze roman maar niet spectaculair.