Jeanette Winterson || The Gap of Time

The Gap of Time is een hervertelling: het is Wintersons versie van Shakespeare's A Winter Tale. Winterson sluit daarmee aan op een oude traditie uit Shakespeare's tijd, ze voegt er bovendien iets extra's aan toe. The Gap of Time is namelijk ook een zeer persoonlijke hervertelling. A Winter's Tale draait om een vondeling, Perdita. Ook Winterson is ooit ten vondeling gelegd. Ik weet niet of het die persoonlijke betrokkenheid is, ik weet wel dat ik door Winterson onnavolgbaar meegezogen werd in The Gap of Time. Haar vondeling groeit op in een herkenbare moderne wereld inclusief het vondelingenluik dat onlangs ter discussie stond. De hoofdpersonen zijn op effectieve wijze verplaatst in de tijd zonder aan geloofwaardigheid in te boeten. Sterker nog, ik kan me heel goed voorstellen dat Winterson's slimme gebruik van rolmodellen haar hoofdpersonen voor ons in deze tijd juist herkenbaarder maakt. Leo, de jaloerse echtgenoot is een mix van een gehaaide zakenman en Tom Jones. Zijn energie, viriliteit en ambitie hoeven nauwelijks uitgelegd, die kennen we uit series, films en kranten. Datzelfde geldt voor metroman Xeno, frêle zangeres MiMi en PA Pauline. Ze zijn geboetseerd op basis van mensen die wij kunnen kennen en behoeven daardoor nauwelijks introductie of karakterontwikkeling om te overtuigen. Leo spat door Winterson's woordkeuze zo ongeveer van het papier af, Xeno zweeft er bijna over heen. Bij Perdita's stiefvader Shep ruik je als vanzelf de geuren van gumbo en hoor je blues en soul. Winterson brengt in haar korte roman op weergaloze wijze energie en rauwe ambitie over. Om dat vervolgens keer op keer in contrast te stellen met filosofische, overpeinzende, langzame passages. Alsof een onbenoemde verteller overneemt. Pas tegen het einde openbaart die verteller zich: het blijkt Winterson zelf te zijn. het contrast werkt. Ik merkte bovendien dat ik zeker de overpeinzende passages opnieuw wilde lezen, ze beter in mij op wilde nemen. Hun bijna poëtische schrijfstijl vroeg om langzaam lezen terwijl de korte, af en toe staccato zinnen over Leo het tempo juist opzweepten. Winterson heeft A Winter's Tale niet zomaar herverteld, ze heeft van een prachtig toneelstuk op meer dan overtuigende wijze haar persoonlijke verhaal gemaakt. The Gap of Time voegt iets toe aan A Winter's Tale en is daarmee een waardevolle aanvulling geworden. Winterson doet de oude meester recht aan, ik vermoed dat hij deze versie van zijn verhaal met luid applaus had begroet.