Rosalie Hamm || The Dressmaker

The Dressmaker zit op het randje van degelijke melige roman en literatuur. Er is net te weinig karakterontwikkeling voor het laatste, maar de stereotypen zijn te verrassend om The Dressmaker te laten verworden tot vlot geschreven feel good roman. De roman legt bovendien de vinger stevig op het venijn in kleine dorpsgemeenschappen en de onverdraagzaamheid die daar - zichtbaar en onzichtbaar - heerst ten opzichte van elkaar. De achterbuurtfamilie die letterlijk aan de rand staat en bijna op de vuilnisbelt woont, de politieagent die er niet voor uit kan komen dat hij liever kledingontwerper was geworden (en dan nog liever zijn eigen kleding buiten had gedragen), de dochter die omhoog trouwt maar door haar schoonfamilie niet geaccepteerd wordt, de echtgenote van de politicus die door hem bedrogen, vernederd en volgestopt wordt met kalmerende middelen en tenslotte, de ongetrouwde moeder die niet geaccepteerd wordt, haar dochter die gepest en getreiterd wordt. Deze dochter blijkt bij terugkeer in het dorp een zeer getalenteerd naaister. Ze levert niet alleen goed knip- en stikwerk, haar jurken leggen de aandacht waar die moet liggen en maken de draagster mooier. Ondanks het feit dat deze Tilly alle vrouwen in het dorp voorziet van kleding, wordt ze nog steeds niet geaccepteerd. Ze is en blijft het kind van de ongetrouwde vrouw en ook nog eens, buiten haar schuld, verantwoordelijk voor de dood van de grootste pestkont in haar klas. Die onwrikbaarheid van het dorp en de onuitgesproken spelregels van het bestaan daar worden door Hamm haarfijn vastgelegd. Pas je er niet in, zelfs al doe je nog zo je best om je aan te passen? Jammer dan, je hoort er niet bij. Tilly neemt uiteindelijk op geweldige manier wraak op het dorp en neemt daarin en passant ook degenen mee die haar wel hielpen. Daarin slaat de roman dan weer door naar gewoon ' feel good'. Ik zou zeggen een aanrader voor de donkere winterdagen.