Mag ik stellen dat ik aan een boek dat genomineerd is voor een prestigieuze prijs hoge eisen mag stellen? En mag ik teleurgesteld zijn indien dat boek niet aan die eisen voldoet. Ik zal niet zeggen dat ik The Improbability met tegenzin gelezen heb, maar dat ik na afloop nu bij mij zelf dacht "wat een meesterwerk"? Nou nee. Om met de pluspunten te beginnen: het was uitermate vermakelijk om meegenomen te worden in de overpeinzingen van een schilderij, een meesterwerk dat terugkijkt op haar vele roemruchte en beroemde eigenaren. Ook de zoektocht van hoofdpersoon Annie naar opwindende recepten is met vele inlevingsvermogen beschreven. Geur en kleur spatten af en toe van de pagina af. Rothschild's beschrijving van de kunstwereld waarin The Improbability of Love opwinding veroorzaakt, slaat echter te ver door naar overdrijving in combinatie met stereotypen. De verarmde graaf die op zoek moet naar een meesterwerk om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien, de hysterische homo die rijke Russen helpt om van hun geld af te komen, de rijke Amerikaanse weduwe die kunst spaart. Ik vermoed dat Rothschild de draak wil steken met het wereldje maar dat had wellicht wat subtieler gekund. Datzelfde geldt voor het wereldje van de Russen: rijke mannen die Rusland hebben moeten verlaten en elke maand een behoorlijk aandeel van hun inkomsten af moeten dragen aan de man die hun wereld volledig in zijn macht heeft. De geschiedenis van de puissant rijke familie Winkleman, kunsthandelaren, vond ik nog wel aannemelijk: Pa Winkleman zal zeker niet de enige Joodse kunsthandelaar zijn die zijn fortuin heeft gemaakt op de puinhopen van Wereldoorlog Twee. De onthulling hoe hij ooit eigenaar geworden is van The Improbability verklaart veel.
Annie, de cateraar, had in een andere context zo een heldin in een Marian Keyes kunnen zijn en om eerlijk te zijn, ik denk dat Marian Keyes met haar geweldige gevoel voor ironie een leukere Annie had bedacht. Eentje die in ieder geval geen concurrentie zou hebben van een enorme hoeveelheid personages waarvan wat mij betreft een belangrijk deel zonder enige consequentie uit de roman geschrapt had kunnen worden. Ik begin het vermoeden te krijgen dat de Bailey's Prize geen prijs is voor literatuur maar eentje voor fictie. In dat licht gezien is The Improbability een leuke roman met grappige en spannende voorvallen, een heerlijke weglezer voor in de vakantie. Indien ik The Improbability wel als een serieuze literaire roman moet zien, dan schiet Hannah Rothschild op meerdere fronten tekort. En oh ja, indien het eerste: wanneer krijgt de onovertroffen Marian Keyes dan een oeuvreprijs?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten