Stel je voor: je doet niets vermoedend je voordeur open en de zwaar verminkte persoon die heeft aangebeld, stelt zich voor als jouw kleinzoon. De kleinzoon waarvan jij al 50 jaar hebt aangenomen dat hij, net als zijn moeder, de atoombom op Nagasaki niet heeft overleefd. En als je dan ook nog van hem hoort dat hij is opgevoed door de man die eerst jouw hart heeft gebroken en daarna dat van je dochter, wat doe je dan: spreid jij je armen uit en zeg je 'kleinzoon welkom' of stuur je hem weg omdat je de gedachte dat je toen toch verder had moeten zoeken niet aan kunt? Dat is het uitgangspunt van A Dictionary of Mutual Understanding. In deze roman leeft hoofdpersoon Yuko na de dood van haar echtgenoot een eenzaam leven ergens in de VS. De dood van hun dochter en kleinzoon heeft hen ooit doen besluiten Japan te verlaten en te emigreren naar Amerika. De komst van de man die zich voorstelt als Hideo zet haar leven op de kop. Copleton gebruikt dit gegeven om Yuko te laten terugblikken: naar haar jeugd, haar huwelijk en haar zorgen om haar dochter die - net als Yuko jaren eerder - verstrikt raakt in de netten van een versierder. De roman beschrijft de wereld waarin Yuko is opgegroeid en die door de oorlog en de atoombom volledig verandert. Yuko is bepaald geen gemakkelijke vrouw, ze houdt vast aan de mores van de Japanse maatschappij en heeft niet in de gaten dat een beetje ruimte voor haar dochter uiteindelijk beter had uitgepakt. Copleton neemt de lezer langzaam maar zeker mee in het grote geheim dat maakt dat Yuko haar dochter meer dan beschermend opvoedt. Copleton schrijft dermate onderkoeld, dat het dramatische gegeven nergens uit de hand loopt. In a Dictionary verrast ze bovendien keer op keer met prachtig geformuleerde zinnen waarin ze precies de juiste woorden kiest. De beschrijvingen van Nagasaki na de atoombom zijn gruwelijk, voor de rest laat Copleton vooral veel aan de verbeelding van de lezer over. Ik kon de onderkoeldheid van de roman wel waarderen, zeker omdat het onderwerp makkelijk te melodramatisch zou kunnen worden. Dat gebeurt tegen het einde wel, Copleton lijkt dan te bezwijken onder het verlangen om de roman goed te laten eindigen. Dat is wat mij betreft het enige minpunt van de roman. Ik heb er van genoten en was dan ook uitermate verbaasd dat Copleton de shortlist van de Bailey's Women's Prize niet gehaald heeft. De roman had dat zeker verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten