In The Aftermath neemt Brook ons mee naar Hamburg vlak na de Tweede Wereldoorlog. De Britten hebben opdracht het leven weer op gang te krijgen, officier Lewis Morgan is onderdeel van de krijgsmacht die dit voor elkaar moet krijgen. Het is al snel duidelijk dat hij gelooft in samen leven en samen werken en niet in blijven straffen. Zijn echtgenote Rachel heeft moeite met deze genereuze opstelling; zij snapt niet waarom haar echtgenoot ervoor kiest het chauffeursappartement van hun ruim bemeten geconfisqueerde villa te laten bewonen door de eigenaren, de Luberts. Zij wordt nog teveel beheerst door het verdriet om de dood van haar oudste zoon.
Brook beschrijft de chaos en honger, de families die door de Geallieerden bewust gescheiden worden, het onbegrip over en weer. De Duitsers zien Britten die in hun land een luizenleventje leiden, de Britten op hun beurt zien veel geld naar hun overwonnen vijand gaan terwijl het eigen land op rantsoen staat. Kleine fracties blijven Hitler trouw en plegen, totaal high op amfetaminen aanslagen. Lewis is een uitzondering in het geheel, hij is een van de weinigen die doorheeft dat er een omslag moet komen. Persoonlijk verdriet is ondergeschikt aan het grote doel. Pas wanneer een aanslag hem persoonlijk raakt, geeft hij ruimte aan zijn gevoelens.
Stefan Lubert dient twee doelen: hij is de goede Duitser niet besmet met een Nazi-verleden, hij is degene die Rachel doet beseffen dat haar verdriet niet haar leven moet beheersen. Het zal geen verwondering wekken dat de twee een relatie krijgen, en ook weer eindigen zodat zowel Lubert als Rachel weer met hun wederhelften verenigd kunnen worden. Tja, en toen werd The Aftermath te suikerzoet voor mij. Na een sterk middendeel kon Brook de verleiding niet weerstaan om haar roman als een Amerikaanse feel-good film te laten eindigen. Niks mis met dat soort films maar niet nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten