2017 in Boeken - de verrassingen

Eén ding is zeker: 2017 was niet het jaar van de gewelddadige romans, het moge duidelijk zijn dat ik dat prettig vond. 2017 was ook niet het jaar van de roman die eruit sprong. Ja, ik heb aardig wat romans gelezen waarover ik te spreken was. Door BooksandLiliane heen bladerend kwam echter niet meteen een roman bovendrijven die voor mij met kop en schouder boven de rest uitstak. Aan het einde van het jaar kijk ik terug naar de romans die mij aangenaam verrasten, waarvan ik onder de indruk was, of juist niet. Ik kijk terug op een goed jaar in boeken. Vandaag neem ik jullie mee naar mijn verrassingen, morgen ga ik in op de teleurstellingen en overmorgen sluit ik het jaar af met de naar mijn mening beste romans van 2017.

De verrassingen

Vier schrijvers verrasten me, allemaal op hun eigen manier. Zo verwachtte ik een roman over de paardensport en werd getrakteerd op een uitstekende roman over racisme, discriminatie, vooroordelen, dierenmishandeling en eenzaamheid. C.E. Morgen leverde geen makkelijke roman aan, The Sport of Kings was bij vlagen zeer moeilijk te lezen, ze verraste me echter van begin tot einde.

Ayòbámi Adébáyò’s Stay With Me bleek een prachtige roman over verdriet, over het onvermogen van twee geliefden om elkaar te steunen op momenten dat dit o zo nodig was.

Eowyn Ivey bracht me naar Alaska met een roman waardoor ik me bijna letterlijk ter plaatse voelde en die sterk boog op oude rituelen en bijgeloof. The Bright Edge of the World was zeker niet de beste roman die ik dit jaar gelezen heb, ik heb er wel absoluut van genoten.

Karl Geary tenslotte is de laatste verrassing. Zijn Monpelier Road is de droevigste roman die ik in lange tijd gelezen heb. De onmacht van hoofdpersoon Sonny greep me letterlijk naar de keel, Geary zette zijn kansloosheid perfect neer.