2017 in boeken: de teleurstellingen

In 2017 kwamen teleurstellingen in meerdere maten. Zo waren er de romans die ik persoonlijk slecht vond, er waren ook de romans waarvan ik niet begreep waarom ze in enorme stapels in de winkels lagen. Of de romans van favoriete auteurs die niet aan mijn (te) hoge verwachtingen voldeden.

Jami Attenberg, Tracy Chevalier, Charlotte Wood, Gwendoline Riley en Maria Sempre behoorden tot de eerste categorie. All Grown Up en Today It Will Be Different ergerden me met hun hoofdpersonen die zich vooral druk maakten om hun eigen welzijn en die weinig tot geen zelfreflectie toebedeeld kregen van Attenberg en Sempre. Tracy Chevalier vertaalde Shakespeare’s Othello naar een weinig reële plot waardoor New Boy mij voor geen meter overtuigde. Van Riley’s First Love werd ik, ondanks het feit dat het goed geschreven was, gewoon akelig. De hoofdpersonen waren stuk voor stuk te realistisch nare mensen. Charlotte Wood tenslotte leverde met The Natural Way of Things een roman af waarvan ik tot nu nog steeds niet begrijp wat ze ermee bedoelde. De roman was of onovertuigend ironisch of bloedserieus in het afstraffen van een groep vrouwen voor hun gedrag. Ik hoop nog steeds op het eerste, anders heeft Wood geloof ik wat extreem-rechtse ideeën.

En dan de tweede categorie: veel ophef maar ik begrijp niet waarom. Prima romans maar wat mij betreft niet de top waar ze volgens de boekhandel of De Wereld Draait Door toe behoren. Zo ben ik ervan overtuigd dat Colson Whitehead boek van de maand geworden is DWDD omwille van het onderwerp niet op basis van de kwaliteit van zijn roman. Die was daarvoor te statisch, te één-dimensioneel. Datzelfde geldt voor Cirovici en The Book of Mirrors. Best een aardige roman, best wel spannend maar zeker niet de topper die alle ophef verdiende. Conversation With Friends van Sally Rooney tenslotte kon aan de overkant van de Noordzee op veel lof rekenen, ik snapte niet helemaal waarom. Mijn afkeer van passieve heldinnen, hoe 21e eeuws ‘into social media’ dan ook, maakte dat ik deze roman niet met bijster veel plezier las.

Tenslotte de auteurs waarvan ik hoge verwachtingen had maar die mij dit keer lichtelijk teleurstelden. Paul Auster's 4321 waar ik mij doorheen worstelde omdat ik vier keer met dezelfde geschiedenis met kleine variaties geconfronteerd werd. En dat terwijl ik überhaupt al niet zo van romans met teveel geschiedkundige feitjes houd. Ook Ali Smith voldeed niet helemaal aan mijn verwachtingen met Autumn. De roman kende veel pluspunten, de fantasierijke droomscènes bijvoorbeeld maar het hele Brexit-gebeuren werd er teveel met de haren bijgesleept.

Morgen: mijn favorieten in 2017