Anne Tyler || Clock Dance

Is CLock Dance verrassend, vernieuwend of origineel? Nee, allemaal niet. Heb ik het desondanks met veel plezier gelezen? Een volmondig ‘ja’. Tyler is namelijk de schrijfster bij uitstek om alledaagse mensen in alledaagse, veelvoorkomende omstandigheden op een plezierige, bijna ingetogen wijze te portretteren. En dat werkt elke keer.

In Clock Dance leren wij onze hoofdpersoon, Willa, kennen als jong meisje. Tyler neemt ons in vogelvlucht mee door haar leven en laat ons vervolgens landen bij Willa als zestiger, in haar tweede huwelijk. Eén daad van rebellie heeft Willa’s leven een bepaalde kant opgestuurd, een kant waar ze haar onafhankelijke kant langzaam maar zeker heeft opgeofferd aan echtgenoot en kinderen. Voor de tweede keer getrouwd met een zelfde type man ontstaat de twijfel.

Precies op het juiste moment moet Willa de ex van haar zoon Sean te hulp springen: zij is neergeschoten en haar dochter dreigt alleen thuis achter te blijven. Ondanks het feit dat deze dochter geen enkele relatie heeft tot Willa (ze is niet Sean’s kind) besluit ze toch te gaan helpen. Echtgenoot Peter stapt tegenpruttelend op het vliegtuig en gaat mee. Het leven van Willa wordt daarna nooit meer hetzelfde.

Willa blijkt als een vis in het water in het huishouden van haar zoon’s ex en realiseert zich steeds meer dat ze eigenlijk niet terug wil. Nadat Peter mopperend op het vliegtuig terug is gestapt, nog steeds verbolgen omdat zijn altijd zo volgzame echtgenote hem opeens niet gehoorzaamt, begint Willa pas echt te genieten. Of ze ooit nog naar huis terugkeert, laat ik natuurlijk in het midden. Belangrijker is dat Tyler op subtiele en ingetogen wijze signalen geeft waaruit blijkt hoe onvervuld Willa’s leven eigenlijk was en hoe gelukkig ze zich voelt nu haar leven weer zin begint te krijgen.

Zoals gezegd, Clock Dance is net als voorafgaande romans van Tyler bepaald niet wereldschokkend. Tyler stelt geen grootse drama’s aan de orde, ze beschrijft levens die net zo makkelijk aan één van haar lezers hadden kunnen toebehoren. Haar vermogen om zich in te leven in haar hoofdpersonen en daarmee haar lezers maakt dat Tyler de juiste noot aanslaat. Zij laat ook in Clock Dance zien dat die alledaagse zaken, die dingen die wij allemaal zouden kunnen meemaken, de moeite van het beschrijven waard zijn.

Willa is geen vrouw die de barricades opgaat, ze verovert niet stormende weg de wereld, ze volgt gewoon haar eigen weg met alle voorkomende pijn, tegenslag en ook blijdschap.  Ze is herkenbaar en daarmee een hoofdpersoon met wie Tyler’s lezers zich snel kunnen identificeren. Ze had je buurvrouw kunnen wezen. Zoals gezegd, juist het alledaagse – maar dan wel heel goed in die vloeiende Amerikaanse schrijfstijl geschreven, maakt deze roman de moeite meer dan waard.