We ontmoeten Olive opnieuw op het moment dat ze weduwe is en een nieuwe liefde ontmoet. Door en met deze man, Jack, leert zij zichzelf beter kennen. Aanvaardt zij dat veranderingen in het leven niet per definitie slecht hoeven te zijn. Olive is geen makkelijke vrouw, Strout zorgt er dit keer wel voor dat ik meer sympathie opvat voor deze vrouw. Ook zij is maar door omstandigheden geworden wie zij is.
In Olive Again neemt Strout ons mee in het leven in een klein dorp in Maine. Olive Kitteridge komt in elk verhaal meer of minder prominent voor. Veel gebeurt er niet in het dorp. Mensen leven hun leven, gaan soms dood, worden ziek, krijgen een ongeluk, ze krijgen kinderen of krijgen een tweede kans in de liefde. Niet meer en niet minder dan in de meeste dorpen gebeurt. Daar zit ook de kracht van Strout. Zij is niet iemand van de grote gebaren. Zij beschrijft het kleine, menselijke dat wij allemaal uit onze eigen omgeving kunnen herkennen. De vrouw met kanker bijvoorbeeld die blij is dat er iemand langskomt die nuchter met haar over haar ziekte praat. De dochters die het terugkeren naar het dorp omdat een ouder overlijdt.
Olive Again biedt ook een inkijk in het ouder worden. In het laatste verhaal blijkt Olive verhuisd naar een complex voor bejaarden, thuis wonen was geen optie meer. Haar zorgen over haar gezondheid maar ook die van haar zoon zijn door Strout nuchter en subtiel op papier gezet. Het is de plaatselijke landelijk vermaarde dichter die de vinger op de pijnlijke plek legt: zij schrijft een gedicht over eenzaamheid, met Olive in de hoofdrol. Het doet Olive beseffen dat ouderdom niet alleen met lichamelijke gebreken komt. Het betekent overigens niet dat ze daarmee opeens het zonnetje in huis wordt. Ook in het complex voor bejaarden gaat ze niet zo maar met iedereen om.
Strout laat het kleine zien met subtiele voorbeelden maar ook met prachtige zinnen die je in je ziel raken. In Olive Again laat ze wederom haar onovertroffen schrijftalent zien, het vermogen om dingen te duiden. De kwaliteit van het zonlicht in februari bijvoorbeeld, de prachtige beschrijvingen van de natuur in Maine maar ook de rake typeringen van Olive’s leeftijdsgenoten. Olive is een rake observator, zij ziet met haar scherpe blik wat veel mensen ontgaat. De mooie en de minder mooie mensen en dingen om haar heen. In het verloop van de korte verhalen laat Strout haar beetje voor beetje minder streng worden voor de wereld om haar heen en voor zichzelf. Haar wereldbeeld wordt minder zwart-wit.
De korte verhalen in Olive Again zijn pareltjes die mij geraakt hebben. Strout bewijst wederom dat ze schittert in het kleine, het alledaagse, in dat wat wij elke dag kunnen tegenkomen. Haar observaties staan als een huis. Olive blijft lichtelijk irritant. Het is Strout’s verdienste dat ik haar als persoon steeds meer ben ga waarderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten