Aan het eind van elk jaar komt weer de vraag naar boven ‘van
welke boeken heb ik nu het meeste genoten?’. Ook ik voeg me graag bij de serie
terugblikken op 2019. Ik deel graag met jullie de boeken die mij verrasten en
de boeken die ik persoonlijk de beste van het jaar vind.
Verrassingen
Ik werd in 2019 door een aantal schrijvers verrast. Oyinkan
Braithwaite bijvoorbeeld. Zij schreef wat op het eerste gezicht een thriller
leek maar bij nader inzien een scherpe schets van een disfunctioneel gezin
bleek. Haar My Sister The Serial Killer een absolute aanrader. Ook Valeria
Luiselli verraste mij aangenaam, met een totaal andere roman. Haar Lost
Children Archive was een op momenten bijna poëtische aanklacht tegen de
misstanden met vluchtelingen op weg naar de VS. Met name de ontberingen die
jonge kinderen op zoek naar een beter bestaan in de VS moeten ondergaan werden
door haar schrijnend, hartverscheurend op papier gezet. David Vann verraste mij
ook met zijn Halibut on the Moon. Deze roman gebaseerd op zijn eigen leven
bleek het schurende verslag van de laatste dagen van zijn vader. Pijnlijk,
confronterend en zo mooi geschreven. Ik zou wachten met lezen totdat de dagen
weer langer worden. Madeline Miller tenslotte verraste mij als laatste. Ik had
weinig verwachtingen toen ik startte aan haar roman over echt leven van een tweederangs
godin, Circe. Die godin bleek echter een uitstekende hoofdpersoon voor een
roman die laat zien dat sterfelijkheid bepaald geen slechte zaak is. De belangrijke
goden bleken vooral met zichzelf bezig en bleken geen oog te hebben voor de
noden van meer hulpbehoevenden. Circe zal voor altijd mijn favoriete godin
blijven.
De beste
van het jaar (vind ik tenminste)
De laatste Ali Smith behoort wat mij betreft tot de top
van 2019: Spring. Deze roman bevestigt wat ik en met mij velen al lange
tijd weten, dat Ali Smith één van de beste schrijfsters van dit moment is. Zij
is als geen ander in staat maatschappijkritiek te verwerken in romans die
vernieuwend zijn in hun opzet en uitblinken in poëtisch en stevig taalgebruik. Max
Porter bevestigde met Lanny wat ik bij Grief al vermoedde: hij heeft een
ongekend schrijftalent dat zich uit in vervreemdende romans met waarlijk
kunstig taalgebruik. Om heel eerlijk te zijn, ik snap niet dat hij met Lanny de
Booker Prize niet gewonnen heeft. Ocean Vuong besluit mijn lijst met de beste
romans die ik in 2019 gelezen heb. Zijn On Earth We Are Briefly Gorgeous is een
toonbeeld van een goede balans tussen stijl, taal, structuur en inhoud. De
roman laat bovendien schrijnend zien wat het effect is van een wrede oorlog en
de gedwongen verhuizing naar een land dat je nooit volledig accepteert.
Bloedstollend mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten