Zadie Smith || Grand Union

Om een of andere reden ben ik 2020 begonnen met korte verhalen. Cynan Jones, Elizabeth Strout, Olga Tokarczuk en nu Zadie Smith met haar verhalenbundel Grand Union. Ondanks alle lovende reacties op de achterkant merk ik dat ik het voorlopig wel gehad heb met korte verhalen. Zeker verhalen als die van Smith die alleen hoogover een zekere relatie hebben. Ik snap naar een roman met een begin en einde waarin ik me (hopelijk) weer kan verliezen.

Van Stillicide en Olive Again had je nog kunnen zeggen dat het romans waren met een wat losse structuur. De gemeenschappelijke rode draad was duidelijk herkenbaar, in personages en thematiek. Bij Grand Union is daar geen sprake van. De achterkant spreekt weliswaar van een scherpe collectie van verhalen over tijd en plaats, identiteit en hergeboorte, erfenissen die ons leven beïnvloeden en de geheimzinnige toekomst die komt aansnellen, ik las toch vooral losstaande verhalen die op geen enkele manier ook maar iets met elkaar te maken hadden. En die vaak ook nog eens op een abrupte manier eindigen, niet afgerond zijn. Het effect op mij? Ik haakte volledig af.

Ik herken de fantastische auteur in Zadie Smith. Mij zul je niet horen zeggen dat ze niet kan schrijven, dat ze niet scherp een tijdsgeest kan neerzetten maar had het alstublieft in romanvorm gemogen? Ik ben ervan overtuigd dat Smith met al haar verhalen een boodschap heeft, dat ze voor haar een coherent geheel vormen, ik merkte dat ik met steeds meer tegenzin aan een weer volledig nieuw verhaal begon. Dat ligt niet aan Smith, dat ligt aan mij. Ik wil me kunnen laten meevoeren, honderden pagina’s lang. Nu werd mijn leesgenot elke keer weer bruut onderbroken.

Ik vermoed dat ik korte verhalen op een andere manier zou moeten leren lezen. Eén keer per week een verhaal, dan weer lekker in een roman duiken, weer een verhaal, enz (en mezelf niet laten forceren door blog deadlines en retourdata voor de bieb). Ik hoop dat ik dan minder last krijg van het rusteloze gevoel dat me nu teveel bekroop. Ik kan in de herkansing, inmiddels is Exhalation van Ted Chiang gearriveerd, weer een verhalenbundel. Ik vermoed dat mijn blog over zijn toekomstverhalen nog even op zich laat wachten. 

Kan ik Zadie Smith aanraden? Natuurlijk! Zeker indien je zelf wel degelijk van korte verhalen houdt. Dan zul je zeker aan je trekken komen met de goed geschreven, scherpe en spitsvondige verhalen. Ik wacht op een nieuwe roman van mevrouw Smith. Ik vermoed dat die mij weer heel blij gaat maken.