zondag 8 maart 2020

Jenny Offill || Weather


Women’s Prize for Fiction Longlist 2020

Offill heeft voor een expliciete structuur gekozen: haar roman bestaat uit zes delen die naar het einde toe steeds korter worden. In deze delen werkt zij met alinea’s die van elkaar gescheiden zijn  door meerdere witregels. Met als effect het gevoel dat je steeds losse opmerkingen leest. Maar dan wel losse opmerkingen die ongelooflijk raak zijn.

Offill beschrijft het leven van lichtelijk tobbende dertiger Lizzie met echtgenoot Ben en kind Eli in New York. Wat deze dertiger anders maakt is dat zij ook haar broer en haar moeder bemoedert, dat zij voor haar gevoel maar iets doet in haar baan als bibliothecaresse. Onze hoofdpersoon lijkt meer geïnteresseerd in de psychologie achter de bieb-bezoekers dan in de alom tegenwoordige boeken. Niet geheel onterecht, er komen interessante figuren langs bij die bieb. Haar vroegere mentor Sylvia, nu een succesvol b/vlogger vraagt haar bovendien om uit haar naam de vele mails te beantwoorden die zij dagelijks ontvangt. Het moge duidelijk zijn dat ook tussen die mails rare gevallen zitten.

Halverwege de roman dreigt het leven van Lizzie lichtelijk te ontsporen. Haar broer zit in een depressie en claimt veel tijd, Sylvia dreigt ten onder te gaan aan haar eigen succes en laat steeds meer over aan Lizzie. Zij weet niet voor wie ze moet kiezen: echtgenoot, kind, broer, mentor? Tegen het einde van de roman lijkt het er steeds meer op dat ook Lizzie dreigt te bezwijken onder de druk van het leven. Het ‘normale’ leven met man en kind redt haar.

Offill geeft ons geen volledige beschrijving, zij beperkt zich tot losse opmerkingen. Samen bieden al die losse opmerkingen echter een opvallend scherp beeld van Lizzie’s leven. Offill verstaat de kunst van het weglaten. En van het met een subtiele pennenstreek neerzetten van een gevoel. Wat ze niet zegt, spreekt voor zichzelf. Offill komt niet in de verleiding de politieke en sociale omgeving van Lizzie tot in detail te beschrijven, een enkele terloopse opmerking volstaat om haar leefmilieu te schetsen. Ongelooflijk knap. 

Lizzie is niet zo bijzonder, als type is ze vrij herkenbaar uit moderne sitcoms en boeken. Dat zij opvalt komt door de manier waarop Offill haar scherpe observaties in de mond legt. Die maken dat Lizzie in positieve zin niet lijkt op haar veelal navelstaarderige leeftijdsgenoten. Dat geldt ook voor de opoffering die zij toont naar moeder en vooral broer toe. Zij hebben haar aandacht echt nodig, ze kunnen er vanuit gaan dat ze die aandacht ook echt krijgen.

Ik heb genoten van Weather. Ik vond het heerlijk dat ik losse stukjes aan elkaar mocht verbinden en dat  het ook aan mijn inlevingsvermogen en fantasie was om het totale beeld voor ogen te krijgen. Een kanshebber voor de Women’s Prize lijkt mij toch.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten