In The Plains vertrekt een regisseur naar ‘the plains’ om daar een film te gaan maken. Omdat Murnane Australiër is mag men veronderstellen dat hij het over de Australische outback heeft, zijn beschrijving is echter zo algemeen dat het over elke grote vlakte waar dan ook gaan. En dan niet eens zozeer over de vlakte als wel over wat men wel of juist niet of misschien toch weer wel of juist toch niet ziet in die vlakte. Kort samengevat: op de vlakte is het chique om te filosoferen over wat men waarneemt op die vlakte. En het daar dan tegelijkertijd niet over te hebben. Kunt u het nog volgen? Ik in ieder geval niet.
Soms krijg je tijdens het lezen van een boek het gevoel dat je er te dom voor bent, dat alle diepzinnige overpeinzingen door jouw beperkte brein niet gevat kunnen worden. Dat heeft dan bij mij weer het effect dat ik begin te mopperen en steeds vaker uitroep ‘doe toch niet zo moeilijk’. Het moge duidelijk zijn dat ik dit tijdens het lezen van The Plains vaak geroepen heb.
Ik wilde niet opgeven, hoopte tegen beter weten in dat het kwartje opeens zou vallen maar nee. Ik heb er de introductie van Ben Lerner maar op na geslagen. Ik bleek toen wel enigszins op het goede spoor te zitten maar dan nog. Lerners introductie liet opeens een ander kwartje vallen. Murnane is the Dire Straits onder schrijvers. Excuses aan alle Dire Straits fans maar ik kon me nooit aan de indruk onttrekken dat het in deze band vooral ging om te laten zien hoe technisch goed je wel niet was. Minutenlang staan pielen op je gitaartje en er vooral ingewikkeld moeilijk bij kijken. Om een of andere reden vooral geliefd bij mannen. Murnane dus.
Voor degenen die willen weten waarom ze The Plains zouden moeten lezen: ik plaats een link naar het artikel in The Newyorker van Ben Lerner. Hij heeft wel plezier beleefd aan deze roman en kan het veel beter uitleggen dan ik. Ik ben snel doorgegaan naar een andere Australische klassieker over de Outback waar ik gelukkig wel van genieten.
Ben Lerner on The Plains
Geen opmerkingen:
Een reactie posten