Women’s Prize Shortlist 2020
Van een van de hoofdpersonen weten we dat hij geweldige toneelstukken schreef, dat hij uit Stratford kwam en dat zijn gezin daar nog steeds woonde. We weten dat er een zoontje was dat op jonge leeftijd overleed, en dan houdt het zo ongeveer wel op. Wij kennen William Shakespeare vooral door zijn toneelstukken, O’Farrell heeft zich niet laten weerhouden door een tekort aan informatie. In Hamnet krijgt de familie van Shakespeare een gezicht.
O’Farrell heeft Hamnet in twee verschillende tijdsperiodes ingedeeld: de huidige tijd, beginnend met de ziekte van Shakespeare’s tweeling Hamnet en Judith en eindigend met de eerste uitvoering van Hamlet; en het verleden waarin Shakespeare zijn toekomstige echtgenote Agnes ontmoet. De twee delen wisselen elkaar af en vullen elkaar aan. Informatie uit de beginperiode verduidelijkt gebeurtenissen en besluiten tijdens en na de ziekte.
De relatie tussen Shakespeare en zijn Agnes speelt een hoofdrol in Hamnet. O’Farrell kon haar fantasie de vrije loop geven. En hoe. Zij laat Shakespeare groeien van een jongen die niet weet wat hij met zijn leven aan moet tot de beroemde zelfverzekerde schrijver. Zijn relatie met Agnes maakt dat hij zijn bruut van een mishandelende vader kan weerstaan, dat hij kan kiezen voor een leven als toneelschrijver in Londen. Zijn relatie met Agnes kenmerkt zich door vallen en opstaan, hun lat-relatie maakt eea er niet eenvoudiger op. Na de première van Hamlet blijkt hoe de schrijver zijn verdriet als vader heeft verwerkt. De laatste pagina’s van Hamnet eren de liefde tussen twee totaal verschillende mensen die op totaal verschillende wijze uiting geven aan hun verdriet.
Van Shakespeare’s echtgenote is niet meer bekend dan haar naam en zelfs die heeft O’Farrell gewijzigd in Agnes. Agnes zou in andere tijden makkelijk als heks veroordeeld zijn. Ze is een natuurmens met een enorme kennis van de natuur en de geneeskrachtige werking van planten en kruiden. Ook haar jeugd is verre van aangenaam, zwanger worden de uitweg. De liefde voor de jeugdige stadsknul en later hun kinderen een absolute bonus. Agnes kan met een aanraking zaken in het leven van mensen voorspellen. Shakespeare bekent op een gegeven ogenblik hoe vermoeiend het is om van iemand te houden die altijd alles weet, voor wie bijna niets als een verrassing komt. Die bijna onderdoor gaat aan dat ene dat ze niet wist te voorspellen, de dood van haar zoon.
O’Farrell is een meester in het weglaten, in subtiliteit. Haar romans onderscheiden zich door een elegante, tedere verfijnde schrijfstijl. Haar talent in het gebruik van beeldspraak is enorm. Zij suggereert liever dan dat ze keihard, feitelijk schrijft. Ze zet haar hoofdpersonen met een beperkt aantal pennenstreken scherp neer. Voor haar geen uitgebreide beschrijvingen, acties leiden de lezer naar een kraakhelder beeld van mensen. Haar beschrijvingen van de natuur daarentegen zijn uitgebreid, bijna jubelend.
Ik houd van Maggie O’Farrell. Ik kan alleen maar hopen dat Shakespeare in het echt ook maar iets weg had van zijn literaire tweeling. Ik gun hem de Agnes die O’Farrell tevoorschijn heeft getoverd. En de liefdevolle relatie die met dank aan de 21e eeuwse schrijfster alsnog openbaar is geworden. Hamnet overtuigde op alle fronten, ik heb ervan genoten. Van mij mag O’Farrell met deze gevoelige roman de Women’s Prize winnen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten