#ReadingWomenChallenge 2020
In 2001 won Kate Grenville de Women’s Prize for Fiction voor The Idea of Perfection. Bijna twintig jaar later heeft de roman nog niet in kracht ingeboet, is het verhaal nog steeds actueel. Het is dat de mobieltjes ontbreken. De problemen waar de hoofdpersonen tegenaan lopen, het harde Australische klimaat, ze blijken niet tijdsgebonden.
Grenville heeft haar roman om drie hoofdpersonen heen gebouwd: ingenieur Douglas Cheeseman, conservator Harley Savage en echtgenote/moeder/ex-model Felicity Porcelline. Drie personen die een ding gemeen hebben: eenzaamheid, mede veroorzaakt door het gevoel nergens te behoren. Alledrie bevinden ze zich slechts tijdelijk in dorp Karakarook.
Douglas is een verlegen man. Een nerd die alles weet van beton maar weinig weet van menselijke relaties. Zijn huwelijk en carrière zijn mislukt. Hij repareert of vervangt kleine bruggen over kreken en is daardoor vaak op pad. De typische Australische hotels kan hij uittekenen. In Karakarook moet hij een oude, verrotte brug vervangen door een nieuw model van beton. Douglas is de projectleider maar voelt zich absoluut niet thuis tussen de rouwdouwers met wie hij in Karakarook en andere Australische dorpen moet werken. Hij is niet de man om meteen over ‘footie’ te praten met een biertje in de hand. Hij voelt zich ongemakkelijk tussen ‘ mannen-mannen’.
Harley heeft drie mislukte huwelijken achter de rug, lijkt een afstandelijke moeder en is herstellende van een hartaanval. Een kleine opdracht om een plaatselijk museum op te starten lijkt perfect. In Karakarook wordt ze met open armen ontvangen, haar eigen quilts, landelijk gewaardeerde kunstwerken, kunnen door hun afwijkende vorm en kleur op weinig waardering van de plaatselijke damesclub rekenen. Harley wil eigenlijk met rust gelaten worden, maar ontdekt al snel dat dit in een klein Australisch dorp niet lukt. Zelfs de plaatselijke zwerfhond ontfermt zich over haar. Langzaam maar zeker ontdooit ze.
Felicity is de echtgenote van de alom gerespecteerde directeur van de plaatselijke bank. Voortdurend zich bewust van haar eigen positie als vrouw van. Hoewel het leven Felicity lijkt toe te lachen is ze doodongelukkig. Niet dat ze dit zelf in de gaten heeft en misschien vul ik het wel voor haar in, maar zeg nu zelf: hoe gelukkig is iemand die leeft voor doorgeslagen reinheid en jeugd? Elke rimpeltje wordt gezien als falen, Felicity’s levenstaak is het om haar gezicht en lichaam zo rimpelloos mogelijk te houden. Ondertussen weet ze niet wat ze met haar kind of met de seksuele gevoelens voor de plaatselijke slager aan moet.
Douglas en Harley ontmoeten elkaar, er ontstaat vanaf het eerste moment een spel van afstoten en aantrekken. Of ze elkaar uiteindelijk vinden, hangt vooral af van hun eigen vermogen om over oude onzekerheden en veronderstellingen heen te stappen. Felicity dient vooral als contrast met de twee anderen. Zij lijkt degene die op het eerste gezicht alles op orde heeft, in de werkelijkheid is zij degene die op een ramkoers met zichzelf ligt. Haar onvermogen om in te zien dat zij met een groot probleem kampt, zal haar uiteindelijk ooit doen instorten. In The Idea of Perfection belichaamt zij vooral de veronderstelling van perfectie, de zoektocht naar. Zelf is zij het zeker niet, hoewel ze dat wel denkt.
Douglas en Harley krijgen op hun eigen manier met perfectie te maken: de brug die Douglas moet vervangen zou ook gerenoveerd kunnen worden en zou dan een perfect voorbeeld kunnen zijn van een brug gemaakt door echte ambachtslieden. De ruwe onderkant van de brug met prachtig licht- en lijnenspel is Harley’s inspiratie voor een quilt die opvalt door imperfecties. Brug en quilt zijn de fysieke symbolen van het vermogen om imperfectie in jezelf en anderen toe te staan.
En dit alles speelt zich af in een typisch Australisch dorp: in Verweggistan, met steeds minder voorzieningen, tradities die hoog in het vaandel gehouden worden, geen misstap die aan de aandacht ontsnapt maar tegelijkertijd een groot saamhorigheidsgevoel. Voorouders hebben Karakarook opgericht, de band met het dorp is dieper dan een buitenstaande kan bevroeden.
The Idea of Perfection draait om het ontbreken van perfectie, om het accepteren dat dingen niet altijd perfect hoeven te zijn. Personages en omgeving spelen elk subtiel hun eigen spel, Grenville is de regisseur die niets aan het toeval heeft overgelaten en in prachtige volzinnen haar verhaal doet. Ik heb genoten, ik vermoed dat de roman nu weer een grote kans zou maken om de Women’s Prize te winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten