Women’s Prize Longlist 2020
In The Most Fun We Ever Had draait alles om Marilyn en David Sorenson en hun dochters Wendy, Violet, Liza en Grace. Onverwachte aanwinst Jonah zorgt voor blijdschap en spanning. Terwijl ik de roman aan het lezen was, bekroop me steeds meer het gevoel dat ik een potentieel script voor zo’n typisch Amerikaanse tv-serie over families aan het lezen was. Gedegen en goed doordacht maar nergens opzienbarend. Zo’n serie die je vervolgens wel jaren blijft volgen en die een beetje als thuis aanvoelt.
De vier dochters lijden onder een wel heel aandoenlijk jeugdtrauma. Hun ouders houden zoveel van elkaar (en uiten dat ook op oudere leeftijd nog steeds demonstratief fysiek) dat de vier meiden altijd het idee hebben gehad dat ze niet op de eerste plaats komen. Het resultaat mag er zijn: de één heeft in haar jeugd anorexia gehad en drinkt na twee drama’s in haar leven te veel. De ander is een streber die eerst in studie en werk moest excelleren en nu als fulltime moeder. De derde is succesvol maar is helaas voor haar verliefd op een ernstig depressieve man en nummer vier voelt zich door haar knappe ouders en zussen zo machteloos dat ze zich voortdurend het lelijke achtergestelde eendje voelt en tot niets komt.
Vader en moeder Marilyn en David lopen natuurlijk in hun eigen leven ook tegen zaken aan. Zo rooskleurig als de dochters denken is hun leven nu ook weer niet. De lezer weet dit omdat Lombardo twee verhaallijnen volgt. We beginnen de roman met de introductie van de joker Jonah. Lombardo wisselt de huidige tijd af met flitsen uit het verleden. Deze starten kort nadat Marilyn en David verliefd zijn geworden en lopen lineair tot het nu. Vragen die de lezer heeft over het verleden van de Sorensons worden dus op een gegeven ogenblik vanzelf beantwoord.
Tijdens het lezen merkte ik, dat ik een rol mis in The Most Fun We Ever Had. Die van de ietwat saaie ‘normale’ zus die gewoon keurig doet wat ze moet doen, geen rare dingen uitspookt (of in ieder niet geval niet veel) en die redelijk gelukkig een constant leven leidt. Die ene zus was het broodnodige evenwicht geweest tussen de familieleden en hun drama’s. Omdat deze zus (of broer) ontbreekt, overstelpt Lombardo je wel erg met alles wat mis kan gaan.
Lombardo heeft zo’n typisch soepel Amerikaanse schrijfstijl: alles loopt goed en vloeit prima in elkaar over, hoogstandjes met van die zinnen die je verrukt nog een keertje tot je wilt nemen ontbreken. Zoals gezegd, gedegen maar niet opzienbarend. In haar roman kaart Lombardo aardig wat problematiek aan: adoptie, miskraam, jeugdzorg, kanker, hartaanval, alcoholisme, topprestaties willen wegzetten, net niet goed genoeg zijn om te voldoen aan de hoge eisen van je familie (of jezelf), geen carrière maken omdat de kinderen tijd van je vragen en dan op een gegeven ogenblik ontevreden worden, angst voor pensioen … Met excuses indien ik nog iets vergeten ben. Zoals gezegd, het is wat veel allemaal.
The Most Fun We Ever Had is een prima roman, niet meer maar ook niet minder. Mij bekroop te vaak het gevoel dat Lombardo teveel in één roman wilde proppen. Ik hoop dat een zender haar roman gaat omtoveren tot zo’n serie, ik vermoed dat er dan heel veel mensen met veel genoegen elke aflevering gaan kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten