Ik volg de Booker Prize intensief sinds ik mijn blogs
schrijf op BooksandLiliane. De afgelopen jaren is het nog niet eerder voorgekomen
dat ik alle boeken op de Shortlist met plezier heb gelezen. Er stonden altijd
wel één, twee romans op de shortlist die ik absoluut niet zag zitten. Nu dus
voor het eerst zes boeken waarvan ik denk ‘tuurlijk heb ik een favoriet maar
als één van de andere romans wint, dan ben ik ook content’. Een mooi gevoel is dat, dat je op het spoor
gezet bent van zes boeken en dat je ze alle zes waardeert.
Als puntje bij paaltje komt weet ik wel wiens naam ik woensdag hoop te horen. Niet Anuk Arudpragasam, hoe mooi ik zijn A Passage North ook vond. Ook niet Nadifa Mohamed, hoe onthutsend haar waargebeurde verhaal ook was. Of Maggie Shipstead, die haar lezers meevoerde in het leven van een waarlijk dappere vrouwelijke piloot. Patricia Lockwood tenslotte is ook niet de naam die ik woensdag hoop te horen. Haar eerbetoon aan haar overleden nichtje was prachtig en ontroerend maar toch.
Indien ik mocht stemmen, zou ik waarschijnlijk tot het allerlaatste moment aarzelen tussen Damon Galgut en Richard Powers. Twee heren die allebei eerder genomineerd waren voor de Booker en die ik nu allebei de prijs gun. Galgut omdat hij een roman geschreven heeft die lang in mijn hoofd bleef hangen. Over een universeel en tijdloos onderwerp, boodschap en literaire balans perfect in balans. Powers omdat ik tot nu toe al zijn romans verslonden heb, omdat hij mij nu voor het eerst raakte. Vanaf de eerste pagina was duidelijk dat zijn roman niet goed ging eindigen, spatte de liefde maar ook de zorg van een vader voor een unieke zoon van de pagina’s af.
Gelukkig hoef ik niet te stemmen. Ik laat me woensdag verrassen. Ik zal blij zijn indien Galgut of Powers winnen. Indien de keuze op één van de anderen valt, dan is dat verdiend en gegund. Mag vaker op deze manier, heerlijk ontspannen op naar de finale.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten